مسعود و مریم رجوی، هزاران بار اظهار ندامت و پشیمانی کردند که چرا قبول کردیم از اشرف به لیبرتی و سپس به آلبانی بیاییم.
در اشرف و لیبرتی نیروها در حصار و چنگ فرقه بودند و کسی جرات نمی کرد در مقابل آنها ایستادگی کند چون زندان و شکنجه درانتظار بود.
دور هر مقر، خاکریزهای بلند، همراه با انواع سیم خاردار بود. هر چند قدم پست نگهبانی بود، مگر کسی می توانست فرار کنند. سرکردگان فرقه می گویند اشتباه تاریخی کردیم از اشرف خارج شدیم، بهتر بود همان جا می ماندیم. تعدادی از نفرات کشته می شدند و به نفع سازمان هم بود.
تنور جنگی، برنامه تبلیغاتی تلویزیون و همچنین برنامه سران فرقه و کنفرانس مریم رجوی پر بود از این موضوعات.
وضعیت این فرقه چنان خراب است که هروز دعوا بین فرماندهان بالا و پایین صورت می گیرد. نیروها می گویند ۴۰ سال است چرندیات مسعود رجوی ومریم رجوی ودگر سرکردگان را شنیده ایم، به کجا رسیدیم؟ خودتان نگاه کنید. از تشکیلات چیزی باقی مانده؟ هر روز تعدادی از سیاج قرارگاه فرار یا شهر می روند برنمی گردند.
حتی در عملیات جاری و غسل روزانه که مرزسرخ بود دیگر کسی شرکت نمی کند. وقتی در سالن ها، فیلم مسعود و مریم رجوی پخش می شود خیلی از افراد از سالن خارج می شوند و دیگر تره ای برای سخنرانی مسعود رجوی ومریم خورد نمی کنند.
دیگر آن دوران تمام شد. به همین زودی تعداد زیادی از فرقه تو جدا می شوند و به یک دنیای آزاد می آیند.
یادداشت از: احمد خاکی
انتهای پیام
