ما دو مادر هستیم.
زمانی که فرقه رجوی در عراق بود با وجود مشکل جسمی، با هم به عراق سفر می کردیم. هدف ما دیدار با فرزندانمان بود. فرزندان ربوده شده توسط رجوی ظالم، چندین سال است رجوی و سران کلاه بردارش ما را داغدار کرده اند، ملاقات با فرزندانمان را منع کرده اند. ما جنگی با رجوی و سرانش نداشتیم، رجوی ما را مجبور به جنگ کرد. رجوی فکر می کند فرزندان ما از زیر بوته به عمل آمده اند و صاحبی ندارند. در رویای خودش فکر می کند صاحب اصلی فرزندان ما خود اوست.
حقوق بشر چه جایگاهی در این دنیا دارد؟
تا به حال چندین نامه برای سازمان های بین المللی حقوق بشر ارسال کرده ایم. وضعیت خود و فرزندانمان در فرقه رجوی را تشریح کرده ایم ولی متاسفانه جوابی به ما نداده اند. ما از حقوق بشر دل چرکین هستیم، مگر حقوق بشر نمی بیند رجوی و سرانش با فرزندان ما چکار می کنند؟ چرا دست روی دست گذاشته و کاری نمی کند؟ چرا جوابی به ما نمی دهد چرا به درد دل ما گوش نمی کند؟ ما برای سازمان حقوق بشر متاسفیم که نام خودش را گذاشته حقوق بشر .. حقوق بشری که می بیند ما مادران از دست فرقه رجوی چی می کشیم و از فرقه تروریستی رجوی حمایت می کند نبودنش بهتر از بودنش است . اگر رجوی و سرانش فکر کردند ما دست از سر آنها بر می داریم کور خواندند ما تا به آخر ایستاده ایم و تا آزادی فرزندانمان از پا نخواهیم نشست. نابودی رجوی و سرانش را در آینده نزدیک به چشم می بینیم .
به امید آن روز .
مهین حبیبی مادر پروانه ربیعی عباسی
منتهی زهرایی مادر مصطفی قاعدی
انتهای پیام/ انجمن نجات مرکز اراک
