آوردن فیلم چند خانم در گردهمایی پاریس که در کنار «پرچینی» ایستاده اند و نوشته هایی را جلوی صورتشان گرفته‌اند که نه فرد معلوم و نه مشخص است کجا هست نشانگر این می باشد که فرقه می خواهد این را به همگان القاء کند که همه چیز از ما بلند می شود.
رجوی خودش می آید و به افراد پیام می دهد که گردهایی پاریس بزرگترین دستاورد مقاومت بوده و معلوم نیست مقاومتی که از آن دم می زند کدام مقاومت است.
ما که هر چه نگاه کردیم چیز جدیدی ندیدیم و همان نفرات قبلی با همان صحبت های قبلی بودند که می آمدند و یک حرفی می زدند و می رفتند چون برایشان نه مهم بوده و نه مهم است. سخنرانان دنبال پرکردن جیبشان هستند.
اما جالب‌تر از همه اینها این است که رجوی در یک پیام کوتاه به نیروهایش گفته که سرفصل سرنگونی دوسال دیگر تمدید شده است در حالی که خودش در ورود به آلبانی به تمام نفرات وعده وعید داده بود که تا بهمن ما تحمل کنید بعد از آن سرنگونی است.
چیزی که از روی حرف های بولتون گفته بود و فکر این را نکرده بود که نه مردم ایران و نه خود آمریکا کوچکترین ارزشی برایشان قائل نیستند.
الان باید از رجوی پرسید که کجاست اون تابلوهای آنچنانی که در نشست هایت برای نفرات می کشیدی و برای خودت رویاپردازی می کردی؟ چرا به این زودی تقش در آمد تو که گفته بودی همه چیز را خودت ورق می زنی؟ چه شد اون هم درست بعد از پاریس با آن همه سیاهی لشگر که گسیل کرده بودی تا چشم خبرگزاریها را بگیرد؟
مردم ایران خودشان می دانند باید چکار کنند و اول هم شک نکن که با تو و دم و دمبالچه های تو شروع خواهند کرد.
یادداشت از احمد دارابی
انتهای پیام
