زهرا شراعی، خواهر پرتلاش و رنج دیده مالک شراعی به مقامات کشور آلبانی نامه تندی نوشت.
در این نامه که یک نسخه آن در اختیار پایگاه خبری _ تحلیلی فراق قرار گرفت آمده است: اینجانب زهرا شراعی خواهر مالک شراعی اسیر در بند فرقه رجوی هستم.
مالک شراعی مدت ۲۱سال در این فرقه بوده، بنده و خانواده ام برای دیدار یا تماسی با مالک کلی نامه نوشتیم و تلاش کردیم ولی همه بی نتیجه ماند.
بنده از دولت محترم آلبانی سوالی دارم، چگونه می شود که چشم و گوش بر این همه جنایات ضد بشری بست؟ آیا با تمام اتفاقاتی که درمدت اقامت فرقه در کشور شما رخ داده هنوز وقت آن نرسیده که اقدامی کرده و رسیدگی کنید؟
چرا مریم و مسعود رجوی به خود اجازه می دهند که در کشور شما قلعه ای بنا کنند و هر جور دوست دارند تصمیم بگیرند و رفتار کنند؟ بدون اینکه از طرف دولت مواخذه شوند،؟ چرا دولت آلبانی از آنها سوال نمی کند چرا افراد در فرقه آزادی ندارند؟ چرانمی توانند به راحتی در شهر رفت و آمد کنند؟
چرا افراد را در مقر اشرف ۳زندانی کرده اند و حق انسانی آنها را سلب کرده اند؟ مگر خانواده های دردمند این افراد چه درخواست غیر ممکنی داشتند به جز ساعتی دیدار با جگر گوشه هاشان و یا حتی چند دقیقه تماس تلفنی؟ چرا رجویها به راحتی دست به کشتار فرزندان بیگناه ما می زنند و آب از آب تکان نمی خورد؟ من، یک خواهر داغدار چند روز پیش برادر عزیزم را به همین طریق از دست دادم، که به گفته خود فرقه در دریاچه نزدیک محل اقامتشان غرق شده و جسد وی هم هنوز پیدا نشده آیا این چرندیات از نظر شما قابل قبول است؟ آیا مریم و مسعود رجوی نباید به این همه جنایات پاسخ بدهند؟چرا باید افراد در فرقه برای شنا کردن به ساحلی بروند که ناامن بوده و امکاناتی برای شنا وجود ندارد؟ چرا آنها را به سواحل شلوغ و پر رفت و آمد نمی برند تا در کمال امنیت از شنا کردنشان لذت ببرند؟ غیر از این است که از فرار افرادش واهمه دارد و می ترسد که با آزادیشان برگی دیگر از جنایاتش رو شود؟ برادر بیگناه من قربانی همین محدودیتهای فرقه و ترس مریم از فرارش شد.
بنده خواهر داغدار مالک شراعی خواهان رسیدگی به چگونه کشته شدن برادرم و روشن شدن ماجرا هستم.
همچنین از دولت آلبانی تقاضای تحویل جسد برادرم به ایران را دارم و این حداقل ترین حق هر خانواده ای است.
انتهای پیام
