با ایجاد موج جدا شدن دوستانم از فرقه رجوی خبر هایی مستقیم می شنیدم که پس از سالها مسئولین فرقه با فرمان شخص مریم رجوی افراد خواهان جدا شدن را بدون هیج امکانات و راهنمایی در گوشه خیابان های کشور آلبانی رها می کردند.
وقتی در چندین مورد این اخبار را شنیدم سرشار از نفرت از این فرقه شدم نه به دلیل اینکه بیش از دو دهه عمر خودم بیهوده در این فرقه گذشته است بلکه به خاطر دوستانم که مظلومانه و غریب، در کشوری دیگر رها شده اند. بله از افکار پوسیده و مالیخولیایی مریم رجوی خودخواه همین تراوش می شود و حیف انبوهی احساسات که در دوره ای نثار این بی عاطفه کردم و کردیم.
واقعا برای اولین بار بعد از شنیدن این اخبار از جداشده ها بود که گریه کردم و گفتم ما را ببین که جوانی مان را به پای چه موجوداتی ریختیم و هیچ وقت به سرگذشت خودم غبطه نخورده بودم چون خودم انتخاب کرده بودم و آگاهانه جدا شدم و تمامی سختی راه جدا شدن و رسیدن به کشور امن را خودم با کمک خانواده طی کردم اما گریه برای دوستانم بود که نا جوانمردانه رهایشان کرده بودند.
البته از ماهیت واقعی این فرقه و رهبرانش چیزی غیر از این توقع نبود که به قول چندین نفر از این دوستان که به من گفتند ای کاش با تو از فرقه فرار می کردیم و ترس از فرقه و ترس از ناشناخته های دنیای بیرون را نداشتیم. بله ترس و دروغ هایی که فرقه به ما القا می کرد باعث شد سالها خودمان را اسیر نگه داریم علیرغم آگاهی از اینکه دیگر این فرقه و رهبرانشان از ماهیت آرمان خواهی دور شده اند و مزدور و آلت دست اجنبی و کانون قدرت ها شده اند.
اما اتحاد جدا شدگان نشان داد که این فرقه آسیب پذیرتر از آن است که فکرش را می کردند و با این اتحاد جدا شدگان باید شاهد پیروزی های جدید از جمله رهایی دوستان دیگرمان بود.
یادداشت از احمد اروپا
انتهای پیام / پیوند رهایی
