من می خواهم علاوه بر مصیبتهایی که در این سازمان طی ۱۷ سالی که در تشکیلات رجوی در اشرف و لیبرتی بودم دیدم و چشیدم را کنار گذاشته و می خواهم فقط از آلبانی برای شما بنویسم که همه ی مردم بدانند که تشکیلات رجوی درسته که ظاهرا اعدام نمی کند و شلاق نمی زند ولی شکنجه روانی و بازی با سرنوشت آدمها می کند و در عمل آدمها را می کشد و از بین می برد.
در تشکیلات رجوی اگر صد در صد با آنها باشی به عنوان موجود زنده قبولت می کنند ولی اگر جدا شدی خائن و بریده و مزدور و غیره می شوی که قطعا مستحق مرگ هستی. الان حدود یکسال می شود جدا شده ام. این مدت به هر شکل ممکن سعی کرده اند تا مرا زجر بدهند. نه فقط من، بلکه با تمام جدا شده ها به غیر از فامیل مسئولین بالا، اینطوری برخورد می شود.
قبل هر چیز دنبال یک بهانه می گردند تا مستمری ما را قطع کنند. مثلا چرا با خانواده ات تماس داری یا اینکه چرا با فلان جداشده دیده شدی و غیره. وقتی که بهانه ای سر تو نداشتند بالاخره هر ماه سر مستمری گرفتن اذیت و آزار می دهند. یکبار می گویند دیگر پول نداریم، یا آنقدر معطل می کنند که ده روز از ماه گذشته باشد و بعد صدایت می زنند که تو می بایست برای اجاره خونه و مایحتاج زندگی مثل خورد و خوراک قرض کنی و زیر بار دین قرار می دهند.
هر ماه این بساط را با آنها داریم. اگر رفتی پول گرفتی می بایست گزارش یک ماه زندگی خودت را به آنها بدهی که کجا بودی و چکار می کردی و با کی رفت و آمد می کردی و بیرون چه خبر است و اطلاعات نفرات را می خواهند. اگر جاسوسی کردی که هوادار و رفیق آنها هستی و اگر نکردی برای ماه آینده تو را در لیست می گذارند که یک طوری تو رو اذیت کنند.
در تعهد نامه اسم ما را گذاشتن هوادار. ولی در نشستهایشان مریم رجوی میگوید اگر یک گلوله باقی بمونه برای آنهایی می گذاریم که در آلبانی جداشدن. یک بار می گویند برای آنهایی که در فروغ جاویدان فرارکردن می گذاریم و یکبار میگن برای آنهایی که در اشرف جدا شدن میذاریم و یکبار میگن برای آنهایی که از لیبرتی جدا شدن می گذاریم و حالا مریم رجوی می گوید برای نفرات جداشده در آلبانی می گذاریم. بالاخره این یک گوله باقیمانده برای دشمن است یا برای خودی؟ راستی بپرسم حالا مگر شما گلوله و تفنگ هم دارید؟
راستش را بخواهید حتی اگر دولت آلبانی یا کمیساریا بخواهند کاری بکنند اینها چوب لای چرخ آنها می گذارند و نمی گذارند کاری بکنند. می خواهند کاری بکنند که یا از گشنگی بمیریم یا به راه خلاف برویم و گوشه ی زندان بیفتیم. مثلا کمیساریا اوایل ۵۰۰ یورو مستمری پناهندگی به جداشده ها می داد. اینها وارد شدن و گفتن ما به خاطر اینکه اینها نفرات ما هستن و به خاطر انسانیت خودمان پول آنها را میدهیم. کمیساریا از خدا خواسته قبول کرد که از آن زمان داستان ما شروع شد و دوباره اسیر تشکیلات آنها شدیم. بعد از مدتی ۵۰۰ یورو را کردن ۳۰۰ یورو و حالا کردن ۲۰۰ یورو که برای شما بعدا توضیح می دهم که چطوری می خواهند مثل نسلهای دیگر این نسل را هم از بین ببرن.
این قصه ی ما با این فرقه هست که هیچ راه فراری نداریم و مجبوریم به اینها تن بدهیم و به هر کس می گویم میگوید ما نمی توانیم وارد بشیم. تعدادی را وادار کردند تا با استفاده از قاچاقچی از کشور آلبانی فرار کنند که اکثرا معلوم نیست سرنوشت آنها چی شد. برخی در زندان ها یا کمپ های پناهندگی کشورهای همسایه هستند. ما هم هنوز اسیر این نامردها هستیم و هر روز دارند برای ما یک بامبول جدید در میارن و ما هم بی پناه مانده ایم و نمی دونیم باید کجا بریم و به کی شکایت کنیم.
اینها شیوه ی کاریشون همینه. می خواهند ما را هم این طوری بشکنند و وادار به تسلیم کنند. حتی به همه می گویند که کی از این کشور فرار می کنی؟ برو یک جای دیگه، اینجا جای زندگی نیست . و حالا همه آنهایی که مانده اند را دارند زجر می دهند تا در تاریکی به مقصد نامعلومی فرار کنند. این مختصری از رفتار و کردار و مرام تشکیلات رجوی است که ظاهرا بر پایه ی جامعه ی بی طبقه ی توحیدی استوار است.
جوانان گول دروغهای آنها را می خورند. نه فقط ما، حتی مردم عراق وقتی که عراق بودیم هم فریب دروغهای آنها را می خوردند و بعد کشته می شدن و زن و بچه های آنان بی سرپرست و یتیم می شدن. من در قسمت اجتماعی در اشرف کار می کردم و با مردم صحبت می کردم و می دیدم چطوری این مسئولین کارهای خطرناک به آنها می دادن وهر چه فرد مربوطه می گفت من می ترسم آنها به این حرفها گوش نمی دادن و آنقدر او را زیر فشار می گذاشتند تا قبول کنه و اگه نکرد با یک بهانه دیگه به او پول نمی دادن چون با آنها قرارداد بسته بودن. به خاطر نبودن کار افراد بیکار را مثل مافیا می خریدند.
فرقه رجوی با دروغ و با حرف زدن از خدا، پیغمبر و انسانیت و غیره خودش را پیرو امام حسین (ع) می داند و در ظاهر پرچم امام حسین روی دوش آنها گذاشته شده و به این شکل مردم را گول میزنن. این ها تازه شمه ای از شکنجه و اسارت در تشکیلات رجوی هست. رجوی هیچ رحمی به هیچ کس نمی کنه. آنهایی که نورچشمی هستن را سریعا از آلبانی به کشور دیگر می برند و کلی پول می دهند و مدارک قانونی درست می کنن و بعد بدرقه می کنن، ولی آنهاییکه مثل ما کسی را نداریم و گول خوردیم که اول می روید عراق و بعد از چند ماه درخواست اروپا رفتن را بدهید و فرستاده می شید و آخرش دیدیم نه تنها به اروپا نرفیتم بلکه با دروغهای آنها که در مخ ما کاشته شده بود در زندان و زیر گلوله و موشک ماندیم و صد بار مرگ را مقابل چشمانمان دیدیم و حالا در نشستهایشان می گویند که اگه یک دونه گلوله بمونه برای اینها یی که در آلبانی جدا شدن کنار می گذاریم. این جواب ۱۷سال جان کندن و بیگاری برای رجوی است.
در خصوص خیلی از جداشده ها که از لایه های بالا هستن وضع به همین شکل است. یک نفر در سن ۱۸سالگی وارد تشکیلات شده و عمرش را برای رجوی گذاشته و الان به هر دلیل جدا شده است. من با این فرد در یک مقر بودیم و می دانم که به اندازه ده نفر با دل و جان کار می کرد. حالاکه جدا شده با او را با ماهی ۲۰۰ یورو رها کردند. این مدت به خانواده اش پشت کرد و به آنها مقابل اشرف ناسزا گفت حتی پول لباسش را خانواده اش برایش می فرستند. دست خالی و بدون هیچ چیز در کشور غریب رهایش کردند. باورکنید خیلی از ما جداشدگان که بالای ۲۰ سال با آنها بودیم خیلی به هم ریختیم و مات ماندیم که اینها چه جور انسان هایی هستند. حتی زنانی که جدا شده اند را در غربت ول کرده اند و سرگردان مانده اند. حتی ارتباط با خانواده و کمک گرفتن را هم ممنوع کرده اند. این واقعیت تشکیلات رجوی هست.
خیلی چیزها هم هست که در مقاله های بعدی همه چیز را می گویم و به اطلاع همه می رسانم که این فرقه که اسم خودش را سازمان مجاهدین خلق گذاشته چطوری بهترین فرزندان خلق ایران را تار و مار کرده و دارد می کند . خودش می گفت اشرف یک مدینه فاضله است و یک مدل برای آینده ایران است.
نوشته جلال شاه محمدی
نجات یافته از فرقه رجوی در آلبانی
انتهای پیام / بنیاد خانواده سحر
