یکی از موضوعاتی که این روزها فرقه رجوی مشغول آن هست جایجایی به مقر جدید با باصطلاح اشرف سه هست که در شمال تیرانا در نزدیکی فرودگاه قرار دارد .
علت اصلی این جا به جایی هم این است که هر چه بیشتر بتوان تشکیلات را از ارتباط با دنیای بیرون قطع کرد. ارتباط با دنیای بیرون پاشنه آشیل تشکیلات رجوی هست حالا این ارتباط چه در قالب شبکه های اجتماعی واینترنت وچه مردم عادی کوچه خیابان وحتی خانواده های ساکن اروپا هر چه باشد باید قطع شود.
فرقه از مدت ها قبل زمینه های ذهنی وتشکیلاتی وسیاسی آن را استارت زده بود. چون از زمزمه ها و انعکاسات نشستها و گزارش ها مشخص شده بود که اعضاء از رفتن به “اشرف۳ ” خیلی ترسیده اند. این را تجربه چند دهه در عراق به آنها آموخته بود که رفتن به اشرف یعنی بیگاری ها ونشست های مغرشویی وشب و روز مداحی از مسعود ومریم.
برای محقق کردن این کار فرقه رجوی باید تضاد سیاسی آن را هم حل می کرد. چون جداشدگان بحد کافی دولت آلبانی و سیاسیون و مطبوعات را از ویژگی های فرقه ای سازمان آگاه کرده بودند. اما حل این تضاد در کشوری مثل آلبانی که در رده دولت های فاسد اروپایی جای گرفته است چندان کار سختی نبود.
اصلا یکی از دلایلی که به قول رجوی انتخاب کشور آلبانی این بود که ما توانستیم با دولت آن وارد رابطه سیاسی شویم . رابطه سیاسی هم معنای آن روشن است یعنی بتوان مقامات را با رشوه و میهمانی های پرهزینه وکاسه لیسی با خود همراه کرد.
اما حل تضاد های تشکیلاتی آن را جالب است بدانید از کجا نشأت می گیرد. واژه هایی مثل نقشه مسیر یا تعهد نامه و مؤسسان و غیره چه کاربردی دارد. به تازگی قبل از انتقال نفرات به محل جدبد از انها خواسته می شود که خودشان درخواست کتبی بدهند که خواهان رفتن به اشرف هستند. علت این است که بتواند اعتراضات بخش هایی از دولت آلبانی را که با آنها همراه نیستند یا خریداری نشده اند و همچنین سازمان های حقوق بشری را که توسط جامعه جداشدگان هشیار شده اند را خنثی کنند ووانمود کنند که افراد خودشان انتخاب کرده اند
دقیقا مثل همان زمانی که در عراق بعد از نشست های چند ساعته و حتی چند روزه برگه های سفید توربع وبه افراد داده می شد و با متنی که خود رجوی دیکته می کرد نفرات باید خودشان درخواست ماندن در اشرف یا لیبرتی می کردند علت این بود که خانواده ها و بعدا هم در لیبرتی کمیساریا که مراجعه می کرد مسؤلین فرقه برگه ها را نشان می دادند و ادعا می کردند که فرد مورد نظر خودش خواهان ماندن درعراق هست .نفرات هم چاره ای نداشتند و اگر کسی نمی نوشت با مراجعه مستمر مسؤلین کلافه می شد ومی نوشت و اگر هم باز نشست های کوچک چاره ساز کار به نشست های جمعی و مارک وبرچسب زدن ها می کشید ونهایتا فرد با نوشتن چند خط قربان صدقه رفتن برای مسعود و مریم خودش را برای مدتی از فشارها و در نشست ها انگشت نما کردن وایزوله کردن خلاص می کرد . این همان معجزه جمع بود که رجوی بارها در نشست ها به آن اشاره می کرد.
اما مؤسسان دوم وسوم وچهارم از کجا وارد تشکیلات شد؟
رجوی در هر مقطعی یا به قول خودش سر فصلی اقدام به این کار می کند. اولین بار در سلسله نشست های موسوم به حوض در سالهای میانی دهه هفتاد گفت: در سال۱۳۶۶ من با مریم در یک بنگال در اشرف بیانیه تاسیس ارتش آزادیبخش را نوشتیم. الان می خواهم آن را منحل اعلام کنم وهرکس از نو درخواست عضویت بدهد. بدین ترتیب شما ارتش آزادی را از نو تأسیس کردید.
به همین ترتیب در نشستهای موسوم به طعمه در سال ۱۳۸۰ و بعد از آن در هنگامی که فرقه از اشرف به لیبرتی رانده شده وهمچنین در مقطع کنونی با همان روال همیشگی تعهد نامه و درخواست عضویت مجدد. در واقع برای حل معضلاتی که گریبان فرقه را گرفته و در معرض فروپاشی قرار داده است ت.
فضاحت این نشست ها آنقدر بالا گرفت که کارمندان کمیساریا از نفرات مصاحبه شونده می پرسیدند که آیا این گونه نشست ها واقعیت دارد یا نه؟ چون آنها این همه خرافات را باور نداشتند وتمایل داشتند از تعداد زیادی از نفرات بپرسند ومطمئن شوند.
بنا بر نوشته زنان ایران، همان موقع که رجوی زنده بود و نشست ها چه بصورت چت وچه صوتی اداره می شد کسی دیگر اهمیت نمی داد ویکی از مشکلات زنان فرمانده بیدار نگه داشتن نفرات در مقر ها بود ودر نهایت میگفتند حد اقل وقتی که دوربین دارد فیلم برداری می کند هشیار باشید و با ترفند چرخاندن دوربین یا حتی برپایی شیفت و نگهبان سعی می کردند نفرات را متمرکر روی بحث نشان بدهند چه رسد به حالا که پیام های کتبی با فرهنگ وادبیات رجوی تحت عنوان پیام برادر قرائت میشود که اولین سوال اعضاء این است که آیا متن خوانده شده واقعا از طرف خود رجوی هست ؟
اما همه این راه کار ها تا به حال نشان داده که به هیچ عنوان نمی توان جلوی فروپاشی در انتظار را گرفت همانطور که نتوانست جلوی اخراج از عراق را بگیرد.
یادداشت از حمیرا محمدنژاد
انتهای پیام
