همگی شاهد هستیم که آمار نجات یافتگان در آلبانی روز به روز بالاتر می رود. رجوی هم از همین می ترسید که با هزار نیرنگ و فریب حاضر به خروج از اشرف و از عراق نبود.
به خوبی یادم هست بعد از حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳، مشخص بود که دیگر داستان مسعود رجوی بعد از سرنگونی صدام تمام شده است. ولی رجوی هر بار با ترفندها و دروغ های خودش نفرات را برای مطامع خودش به کشتن می داد و البته همین طور روز به روز زیر فشار خانواده ها عقب نشینی می کرد.
از روز بعد از سرنگونی صدام مشخص بود پرونده فرقه رجوی هم بسته شده است، ولی چیزی که رجوی نمی خواست قبول کند این بود که دیگر عراق جای ماندن نیست و باید همه خارج شوند و هر کس به دنبال سرنوشت خودش برود.
بالاخره همه به آلبانی آمدند. رجوی نمی خواست به هیچ عنوان سایه اش را از سر نفراتی که به اسارت گرفته بود کم کند. با فشار و دروغ تلاش می کرد و می کند که نفرات را نگاه دارد و تا می تواند از حربه مستمری ماهیانه استفاده می کند. اما باز هم نتوانسته است جلوی ریزش نیروی مستمر را بگیرد.
سوال منطقی از مریم رجوی این است که آیا ارزش آن را دارد؟ البته مریم رجوی و ایضا مسعود هرگز اهل منطق نبوده اند و بر اساس تمایلات کودکانه شان عمل می کنند.
چرا رجوی جلوی انتخاب آزاد افراد را برای زندگی خودشان می گیرد؟ چرا اینقدر از ارتباط فرد با دنیای بیرون و ارتباط با خانواده خودش هراس و وحشت دارد؟
چرا اساسی ترین حقوقی انسان را در خصوص اعضای فرقه اش رعایت نمی کند؟ چرا دم از آزادی می زند اما نفرات خودش را اسیر و گروگان گرفته است؟
ولی مریم خودش گفت که آلبانی دیگر عراق نیست. رجوی زیر چتر حمایت صدام حسین هر بلائی خواست سر نفرات آورد و اجازه نداد کسی جدا شود. صدام سقوط کرد و از آن زمان فرقه رجوی در سراشیب سقوط افتاد. اینجا تیرانا نقطه پایان فرقه است. دیگر نمی شود با دروغ و نیرنگ هم افراد را ترساند و حفظ کرد.
حال رجوی هر چقدر هم می خواهی باز دروغ بگو و جلوی جداشدن افراد را با هزار فشار و فریب بگیر، ولی باور کن فرقه ات به نقطه پایان رسیده است.
با امید به اینکه تمامی اسیران فرقه رجوی پا به دنیای آزاد بگذارند.
یادداشت از محمدعلی قدرتی
نجات یافته از فرقه رجوی در آلبانی
انتهای پیام
