دومین نامه خانم سکینه عوض زاده به فرزند عزیزش علی هاجری
(تحت اسارت فرقه رجوی در لیبرتی ـ عراق)
آبادان
Sunday, January 04, 2015
با سلام به فرزند عزیز و نور چشمم علی، علی جان هفته پیش نامه ای نوشتم ، گفتم شاید سران رجوی اجازه تماس به شما بدهند ولی هر روز میگذرد و خبری نیست. باز هم نامه مینویسم و بخاطر بدست آوردنت جانم را فدایت میکنم.
پسرم، پدرت شبانه روز چشم براهت بود تا وقتی که بدرود حیات گفت! با من چنین کاری نکن بگذار بقیه عمرم با نگرانی نگذره. احمد دوسال پشت در اشرف شبانه روز نشست زن و فرزندانش را رها کرد و تو را صدا میزد.
پسرم علی جان همه خواهران و برادرانت منتظر اومدنت هستند. دنیایی که رجوی برای شما ساخته است دنیای ناامیدی و یاس و خفقان است. دنیای بیرون با زندان رجوی فرق میکنه من از خدا هیچی نمیخوام بجز تو را که یک بار دیگه به من برگردونه. بیشترین سالهای عمرم با غصه و فراق تو گذشت چیزی به پایان عمرم باقی نمانده. پسرم دلم را شاد کن ونگذار چشم انتظار از دنیا برم. چشم براهتم علی جان با امید دیدار.
و اما اینبار با تو حرف دارم رجوی جنایتکار ، تویی که فرزندانمان را ربودی و با وعده های پوچت در چنگالهای کثیفت به اسارت گرفتی! چرا اجازه تماس به پسرم نمیدهی تویی که دم از خدا و آزادی خلق میزنی کدام آزادی!!!
من وتمام خانواده های اسرا خوب میدانیم با فرزندانمان چه کرده ای. رجوی ملعون این حق من و تمام خانواده هاست که با فرزندانمان تماس داشته باشیم مگر خودت پدر نیستی؟ زن کثیفتراز خودت مادر نیست؟ من تا هرکجا نیاز باشد میروم و ازت شکایت میکنم و مطمنم صدایم به گوش دنیا میرسد.
عمر بچه های ما در اسارت گذشت ای از خدابیخبر! ظالم و جانی در کدام کتاب اسلام چنین قوانینی اومده؟ من یک مادر پیرم ، ۷۳سال از عمرم گذشت و شب و روز چشم براه پسرم هستم. چرا باید سران فرقه ات اجازه تماس فرزندم با من را ندهند؟ حق منه که فرزندم را ببینم. عمرت رو زوال و نابودیست مثل تمام ظالمهای دنیا و مظلوم پیروز است.
من به سازمان ملل و صلیب سرخ شکایتم را میبرم و از مجامع حقوق بشری میخوام حق تمام اسرا را که در اسارتگاهت حبس کرده ای از تو پس بگیرند! به امید آزادی فرزند نازنینم علی و تمام دربندان اسارتگاهت.
رونوشت به :
۱ـ کمیته بین المللی صلیب سرخ دفتر تهران و ژنو
۲ـ آقای بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد
۳ـ سازمان دیده بان حقوق بشر
۴ـ عفو بین الملل
مادران و خواهران خواهان دیدار و ملاقات با برادران و عزیزان تحت اسارتشان در کمپ لیبرتی هستند
چرا سران فرقه مجاهدین از ملاقات و دیدار و یا تماس خانواده ها با فرزندان و بستگانشان در کمپ لیبرتی هراس دارند؟
