مریم رجوی به شکلی خزنده، سرکوب و اختناق را در مناسبات فرقه جاری کرد و همچنان نیز این اختناق برقرار است. در سالهای حضورم در سازمان به جرأت می توانم بگویم که در مورد لباس و پوشش بالاترین محدویتها و فشارها را بر ما اعمال می کردند. مردان و زنان حق انتخاب رنگ لباس و حتی حق انتخاب جنس پارچه لباس خود را هم نداشتند. رنگی که تشکیلات انتخاب می کرد، پارچه ای که آنها می پسندیدند، و حتی نوع پارچه و نوع دوخت را باید تشکیلات مشخص می کرد. راستی چرا من نباید رنگ مورد دلخواه خودم را می خریدم، یا کفش مورد دلخواه خودم را می پوشیدم، یا مدل مورد پسند خودم را انتخاب می کردم؟ آنهم در سازمانی که مدعی است که برای انتخاب آزادانه پوشش و ….. برای ایران آینده می جنگد، اما برای اعضای خودش چنین حقی را قائل نیست.
می گفتند رنگهای شاد اعضاء را به سمت زندگی طلبی سوق می دهد. با این بهانه ها تمامی علائق فردی افراد را سرکوب می کردند. تا زمانی که در اشرف و لیبرتی بودیم به بهانه اینکه در محاصره هستیم همه را ساکت کرده بودند. اما در همان اشرف یا لیبرتی گاه از دستشان در می رفت و لباسی یا کفشی و یا هر چیز دیگری که خلاف میل سران فرقه بود وارد می شد و می فهمیدند و البته فورا جمع آوری و آتش زده می شد تا به دست افراد نرسد و از آنها استفاده نکنند.
یادم هست که از فروشگاه فرقه در لیبرتی یک شلوار و تی شرت خریده بودم که وقتی آن را پوشیدم دیدم که همه مسئولین دارند چپ چپ نگاه می کنند. چندی نگذشته بود که به دفتر احضارم کردند و با لحن خیلی بدی تذکر دادند که این لباس مناسب ارتش نیست و نباید بپوشی. گفتم که فرم ارتش را خیلی وقت است که کنار گذاشته ایم و در ثانی من این را از فروشگاه سازمان تهیه کردم و خودتان در معرض فروش قرار دادید، اگر خوب نبود آنرا وارد نمی کردید. ولی دستور دادند تا فورا آن را دربیارم و به مسئولم بدهم تا برود برایم عوض کند. وقتی الان فکر می کنم خنده ام میگیرد که چقدر سران فرقه می خواستند ما را در محدوده افکار عقب مانده خودشان نگه دارند.
اما وقتی که به آلبانی آمدیم دیگر آن بهانه های محاصره و غیره جمع شد. اینبار بطور سیستماتیک از فروشگاهی که خودشان بطور زیر زمینی و غیر قانونی دایر کرده بودند خرید می کردیم. وقتی از آن خرید می کردیم نباید جنس خریداری شده را همسایه ها می دیدند چون به دولت گزارش می کردند که در آن محل فروشگاه باز شده است و این امر خلاف قانون بود.
صدای همه در آمده بود که اینجا دیگر در محاصره و محدودیت نیستیم، چرا باید جنسی که مورد دلخواه ما نیست را خریداری کنیم. چرا باید افراد خرید با میل و سلیقه سران فرقه و آنچه که آنان میخواهند برای بقیه بخرند؟ چرا نمی گذارند خودمان برای خرید بیرون برویم و رنگ و مدل مورد دلخواه خودمان را بخریم؟ اما گوش مسئولین بدهکار نبود. باید هر آنچه که آنها می آوردند علی رغم میل باطنی خودمان می خریدیم. این اجباری بود چون برای خرید بیرون از آنجا پولی در اختیارت نمی گذاشتند.
شدت این سرکوب و اختناق روی زنان اعضای فرقه بیشتر از مردان اعمال می شد. من خودم سالهاست که شاهد پوششی اجباری فقط دو رنگ سبز و خاکی و روسری سبز و خاکی (و قرمز برای مراسم) بوده ام. زنان مجبور به پوشش حجاب اجباری خیلی سخت حتی در مکانهایی که فقط زنان حضور داشتند بودند. یادم هست که در نشستی یکی از اعضای فرقه درمورد حجاب خواهران و اینکه برای این چه جوابی برای معاندین و ادعای شما برای انتخاب آزادانه پوشش دارید تنها جوابی که به او داد این بود که روسری فرم رسمی سازمان مجاهدین خلق و ارتش آزادیبخش ملی است و زنان ملزم به پوشیدن روسری حتی در مکانهایی که مردان حضور ندارند هستند.
این در حالی است که چنین کاری از پایه های حقوق و آزادی های فردی است. اما تشکیلات فرقه، اعضای تشکیلات خود را از آن محروم کرده است. البته به استثناء مریم رجوی، که مانند مانکن ها لباس می پوشد و برای سخنرانی های مختلف بر روی سن ظاهر می شود. وی برای خودنمایی و همسو نشان دادن خود با دنیای به اصطلاح مدرن غرب و پیش روی لابی های آمریکایی و اروپایی اش به انواع آرایش و عمل های زیبایی متوسل می شود.
یادداشت از پیام رستمی عضو نجات یافته فرقه رجوی ساکن در آلبانیانی
