دلتنگی های جهانگیر درخشان برای منصور نصیری

منصور جان ؛ سلام

امیدوارم بعد از سالها دوری و فراق سلام گرم مرا پذیرا باشی.آن همه عاطفه ، عشق و معرفتی که از شما سراغ داشتم باورم نمی شود که همه ما را فراموش کرده ای!.باورم نمی شود که شیرزنی مثل مادرت را سال ها چشم به راه گذاشته ای و خواهرانت را از یاد برده ای.

یادم هست که چگونه عشق و علاقه به ناهید کوچولو داشتی و تنها هدف تو این بود که او را خیلی خوب و امروزی بزرگ کنی اما او هم اکنون سه دختر دارد و در آرزوی دیدن تو است.

بچه های من نیز فقط قصه دوستی من و تو را شنیدند و در حسرت صدا زدن دایی منصور هستند.

امروز وضعیت کشور ما ایران طوری است که آزادانه با سراسر دنیا در ارتباط هستیم و بارها برای دیدن شما به عراق آمدیم اما از آنجاییکه نشانی از تو نداشتیم نتوانستیم پیدایت کنیم.

برای شنیدن خبری از تو پیش تمام کسانی که بعد از اسارت به کشور برمی گشتند می رفتیم و آن ها ناباورانه می گفتند که آنجا به دروغ اسیران را می ترسانند و می گویند اگر ایران بروید اعدام می شوید یا خانواده هایتان شما را اذیت می کنند در صورتیکه هیچ یک از این حرف ها صحت ندارد.

منصور جان امیدوارم تو و بیژن کنار هم باشید و روی بیژن (بیژن همایی) را هم می بوسم . به بیژن بگو که بعد از ندا، خداوند به او یک پسر داد که مادرش اسمش را مجید گذاشته است. مجید مثل بیژن قد بلند شده و دروازه بان یک تیم مشهور فوتبال است و شهین خانم هم بی صبرانه منتظر آمدن اوست.

منصور جان عاجزانه خواهش می کنم به اتفاق بیژن به وطن خود برگردید و مثل آن وقت که همه دور هم بودیم و زندگی خوشی داشتیم حالا هم در شادی و آرامش باشیم.

از شما می خواهم نگذارید این آرزو را با خودمان به گور ببریم .

منصور جان خواهش می کنم برگرد.

دوستدار تو جهانگیر درخشان