اسارتگاه های رجوی، مردان و زنان ناآگاهی را در خود جای داده است که از بسیاری از مواهب این جهان، به اجبار محروم شده اند.
به گزارش فراق، آنها در اوج ناآگاهی نگه داشته می شوند و کودکان کودکستان ها از تک تک آنها حق انتخاب و اختیار بیشتری دارند. در این اسارتگاه ها کتابخانه وجود ندارد، وسائل ارتباط جمعی آزاد اعم از تلویزیون و ماهواره و اینترنت آزاد و تلفن و مطبوعات وجود ندارد. همه در انزوای مطلق نگه داشته می شوند. زندگی جریان ندارد. همه افسرده و سالخورده هستند و هیچ تفریحی برایشان فراهم نیست.
نوع غذا اجباری است، نوع پوشش ها اجباری است، نوع صحبت و تنظیم رابطه ها اجباری و محدود است، ساعات خواب و بیداری اعلام شده و اجباری است، داشتن لوازم آرایش جرم است، مواد نظافتی دلخواه وجود ندارد و یا به اندازه دلخواه نیست. در اسارتگاه های رجوی عاطفه و عشق هم نباید وجود داشته باشد، مهربانی به همنوع جرم است. در یک کلام آنجا همه نیازهای عادی انسانی ممنوع است. آزادی بیان و پوشش وجود ندارد.
«اشرف ۳» دروازه ی جهنم است. همه در انتظاری برای مرگ به سر می برند، مرگی خاموش و بی صدا، سالهاست هیچ تولدی در زندان اشرف ۳، وجود ندارد.
این خلاصه، شرحی کوتاه از وضعیت اشرف ۳ است. اما جالب اینکه همه باید در آنجا به این عدم امکانات راضی باشند و خود را خشنود نشان بدهند. هیچ مخالفتی به رسمیت شناخته نمی شود.
این کلاه برداری بزرگ قرن است در قالب مبارزه برای آزادی. شگرد فرقه ها برای هر چه بیشتر در اسارت نگه داشتن برده های خود، شعارهای پوچ و توخالی و بی ثمر است، این چه مبارزه ای است که اعضای خود را در اسارت نگه داشته است؟
مگر مبارزه برای آزادی خلق این است که اعضای سازمان در اسارت نگه داشته شوند تا مردم آزاد شوند! همه شعارهای رهبران فرقه ی رجوی فقط برای این است که یک اردوگاه مرگ راه بیاندازند که همه را به تدریج در خود به فنا و نیستی هدایت کند و آنان به عیش و نوش بپردازند.
سالهاست که مسعود رجوی درب زندانی را گشوده است که عده ای بخت برگشته را در خود جای داده و به جهنم رهنمون می کند و خود با بهترین امکانات و زنان، یک زندگی بورژوائی داشته و دیگران را به ریاضت و سختی تشویق می کند. این همان جامعه بی طبقه توحیدی به سبک رجوی ها است .
جنبشی که بیش از ۴۰ سال است که جز برده داری و نکبت و لعن و نفرین، دستاوردی نداشته است، اکنون دل خود را به چه چیز خوش کرده است؟
«اشرف ۳» دروازه ای به سوی جهنم رجوی است و جز آتش و کیفر، چیزی در آن نیست. مریم رجوی بهتر است به جای شیره مالیدن سر این اعضای پیر و فرسوده، اجازه بدهد همه این اعضاء به زندگی عادی برگشته و پایانی به همه بدبختی های خود بدهند. مریم رجوی حق ندارد آزادی دو هزار تن را سلب کرده و گستاخانه، فریاد آزادی و عدالت سر بدهد، دور نیست روزی که این زن به جرم جنایت علیه بشریت و نسل کشی در دادگاه‌های کیفری بین‌المللی به سزای اعمال جنایتکارانه خود برسد.
یادداشت از: فرید
انجمن نجات مرکز آذربایجان‌شرقی
انتهای پیام / فراق
