رجوی در عراق خیلی به دنبال ماندگاری در اردوگاه مرگ اشرف بود. استدلال هایی هم می آورد که بسیار هم در ظاهر زیبا و خواستنی بودند و هر کسی را فریب می‌داد. مثلا می گفت: «چو اشرف نباشد تن من مباد»! اما همه مثل این فردِ دیوانه فکر نمی کردند، اغلب می خواستند اشرف را که به واقع زندان مرگ نامگذاری شده بود به سرعت تخلیه و ترک کنند و بروند به جایی که امن باشد و زندگی بی استرسی داشته باشند.
هر چند با تاخیر زیاد ولی زیر فشارهای بین المللی و با تاخیر بسیار زیاد در نهایت تخلیه اشرف شروع شد. رجوی در سخنانش طوری تبلیغ می کرد که گویی می خواهد هم زندان مرگ اشرف را در دستان خود حفظ کند و هم جایی را که قرار بود به آنجا منتقل گردند.
محل جدید طبق هماهنگی های دولت عراق و سفارت آمریکا و کمیساریای عالی پناهندگان جایی بود در نزدیکی فرودگاه بغداد موسوم به کمپ لیبرتی، البته سابقا به آنجا می گفتند کمپ«گریزلی».
این کمپ در زمان حمله و اشغال عراق توسط نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا محل استقرار یک تیپ رزمی آمریکایی به نام «گریزلی» بود که به همان نام در بین نظامیان و سیاسیون گفته می شد. اما بعد از اینکه قرار شد نفرات زندان مرگ اشرف به این کمپ منتقل گردند نام آن را گذاشتند کمپ لیبرتی، یا همان کمپ آزادی! رجوی در عناد با این اسم گفته بود که اسم آنجا «اشرف ۲» است، تا به زعم و خیال خودش علیه این نامگذاری کاری کرده باشد. ولی هیچ کس این اسم را نمی گفت و همه اهالی فرقه می گفتند کمپ لیبرتی. آن قدری که خود رجوی و سایر سران فرقه هم می گفتند کمپ لیبرتی، زیرا اسم آزادی داشت، آزادی که همگان به دنبال آن بودند تا خودشان را نجات بدهند و از عراق بروند.
اما رجوی در سالیانی که در عراق بود به قدری دشمن تراشی کرده بود که مخالفین عراقی فرقه رجوی به هر ترتیبی که بود می خواستند قبل از ترک کامل رجوی و نیروهایش از عراق انتقام روزهای سختی که رجوی به آنان تحمیل کرده و زندگی را برای آنان دشوار کرده بود بگیرند.
لذا از هر فرصتی استفاده می کردند تا ضربه خودشان را بزنند، چه زمانی که صدام حسین دیکتاتور مخلوع عراق بر سر کار بود و چه زمانی که صدام حسین ساقط شده و دولت جدید بر سر کار بود.
در چند نوبت اردوگاه مرگ اشرف را معارضان عراقی با موشک های مینی کاتیوشا که برد تقریبی هفت کیلومتر داشت مورد تهاجم قرار داده بودند. بعد از انتقال گروه های اولیه از اشرف به کمپ لیبرتی معارضان عراقی فرصت را از دست نداده و مجدد با زدن موشک های مینی کاتیوشا (در اصطلاح نظامی نام این موشک ها ۱۰۷ میلیمتری بود) قصد انتقام داشتند.
در سپیده دم تاریخ ۲۱ بهمن ماه سال ۱۳۹۱ که تقریبا مصادف بود با سالگرد ۱۹ بهمن فرقه رجوی ( سالگردهای نمایشی برای کشته شدگان دهه ۱۳۶۰ در تهران) موشک باران انجام گرفت.
در این تهاجم نظامی و برق آسای موشکی که حدود چهل موشک پرتاب گردید، تعدادی کشته و تعدادی مجروح گشتند. اسامی کشته شدگان به ترتیب زیر بود: پوران نجفی، یحیی نظری، علی احمدی، مهدی عابد، مصطفی خسروی، اکبر عزیزی، هادی شفیعی و حمید ربیع.
در واقع این اولین حمله موشکی به کمپ لیبرتی بود که خسارت زیادی هم به بار آورده و تلفات سنگینی به جای گذاشت. طبق معمول تلفات جانی از نیروهای نگون بختی بود که گوشت دم توپ بودند و رجوی از خون و جان آنان به قصد بهره برداری هر چه بیشتر سوء استفاده می کرد تا خودش آسیب نبیند.
یادداشت از: ارسلان صادقی اردبیلی
انتهای پیام / فراق
