محمدرضا شجریان پیشکسوت موسیقی اصیل ایرانی و استاد آواز ۱۷ مهرماه ۹۹ به علت یک بیماری طولانی درگذشت.
برنامه های بزرگذاشت و خاکسپاری او با همراهی جمعی از هنرمندان و مسئولین و مقامات سازمان های هنری در شهر طوس و مشهد زادگاهش، بنا به وصیتش و در کنار خانواده اش برگزار شد.
به کوری چشم دشمنان ایران زمین مخصوصا خارجه نشینان فرصت طلب که از هر برنامه و آب گل آلودی به دنبال امیال خویش هستند برنامه خاکسپاری ایشان با احترام و آرامش و به دور از تعصبات و کینه ورزی آنان برگزار شد.
در حالی چند روز پیش تعداد اندکی از افراد تفرقه افکن در جلوی بیمارستان قصد برهم زدن آرامش بزرگداشت و سوگواری را داشتند،همایون شجریان پسرایشان بلندگو را به دست گرفته و قاطعانه مخالفت خود را اعلام نمود و گفت خواهش می کنم برنامه را سیاسی نکنید و تفرفه افکنان ناکام ماندند.
مضحک تر از همه تسلیت های مهوع سرکرده در گور فرقه منافقین بود که بیچاره فکر می کند هنوز زنده است و چرندیاتش توجهی جلب می کند.
همچنین مترسک ابله فرقه بدون درک موقعیت هنری، و ذاتی شجریان که همواره به دنبال صلح و آرامش و شادی مردم بوده و خواست قلبی اش که ۵۰ الی ۶۰ سال برایش زحمت کشید، اصالت هنر بوده و بس، به مانند عفریته های جادوگر پیام های تنفرانگیز خشونت و یأس و اختلاف افکنی می دهد.
هم چنین با اینکه استاد شجریان تابعیت کشورهای خارجی را داشت چند سال بیشتر به طور دائم در خارج نماند و حوالی سال ۹۲ به ایران بازگشت و در ایران زیست، درکنار مردم ماند و درایران دار فانی را وداع گفت و مثل برخی افرادی که به اموری معترض هستند نکاتش را مسالمت آمیز بیان کرد.
درست برخلاف خیانت کاران و نامردمانی چون فرقه نفاق افکن و جنایت کار رجوی که هماره به دنبال خشونت، کشتار و خون ریختن هستند و مترصد فرصت هایی برای قربانی کردن جوانان میهن
و جان انسان ها برایشان ارزشی ندارد. آنها که دست در دست دشمنان مردم ایران گذاشتند، در هشت سال جنگ علیه ایران و ایرانی با دشمن همراهی کردند و تا توانستند آب به آسیاب دشمن ریختند و در آتش دمیدند خون آشامان وحشت انگیزی که دوست دارند شاهد رنج پیر و جوان و کودک ایرانی باشند و تنها جنگ و خونریزی و خشونت آنها را زنده نگه می دارد.
اما کفتار و مترسک فرقه غلط اضافه می کند که پیام می دهد، علاوه بر اینکه ملت ایران پشیزی ارزش برای آنها قائل نیستند بدانند که: شجریان بدین خاطر شجریان شد و مردمی ماند که در کنار ملت بود و در کشور ایران درگذشت. به همین دلیل به عنوان یک هنرمند واقعی مورد استقابل عامه قرار گرفت. و خود را آلوده ننگ خارجه نشینی و همراهی با اهریمنان فرقه نکرد.
آنچه که بیش از همه در تاریخ و حافظه ملت ها خواهد ماند و اصالت دارد خیر و نیکی، صلح و دوستی و ارزش های ماندگاراست.
یادداشت از: مرتضی حیدرزاده
انتهای پیام / فراق
