فراق: مدتی است تشکیلات رسانه ای رجوی قطعنامه ۳۷۴ کنگره آمریکا را به عنوان سندی محکم بر اثبات جایگاه و پرستیژ خود و حمایت دولت و سیاستمداران آمریکایی جار می زنند و حسابی از صدور این قطعنامه و محتوای آن کیفور شده اند. فارغ از تحلیل های مرتبط با اهمیت یا تاثیرگذاری این سند، با بررسی محتوای بندها و عبارات مندرج در سند و روح حاکم بر آن، به جرات و به ضرس قاطع عرض می کنم که این قطعنامه حاصل لابی جیره بگیران فرقه در نهادهای آمریکایی و پمپاژ پول به چهره ها و مقامات دولتی و کانگر سمن های آمریکایی است و حاوی تضادها و پارادوکس های عجیب و حیرت انگیزی است که بیش از هرچیزی نگارنده را نسبت به ساختار و صلابت کنگره آمریکا و نمایندگان حاضر در آن متحیر ساخته است.
آنچه در خلال این سالها شاهد بوده ایم حمایت تام و مطلق برخی چهره های ذی نفوذ و تاثیرگذار در سیاستهای دولت ترامپ از تشکیلات فرقه ای سازمان مجاهدین خلق است. چهره هایی همچون جان بولتون (مشاور معزول امنیت ملی آمریکا) و رودی جولیانی (وکیل و مشاور حقوقی ترامپ) و حتی مایک پمپئو (وزیر خارجه) در برهه های مختلف و به اشکال متفاوت شامل حضور در میتینگ ها و سخنرانی حمایتی تا اعلام موضع صریح سیاسی و … حمایت نسبتا مطلق خود از فرقه را ابراز داشته بودند. برای مطبوعات و جامعه آمریکایی کمترین تردیدی در منافع شخصی مالی این افراد و دریافت مبالغ هنگفت جهت اعلام مواضع حمایتی از فرقه باقی نماند. چنان که رسانه های معتبر آمریکایی در چندین نوبت به این مساله و حتی ارقام دقیق پرداختی به مقامات مذکور پرداخته اند که در یادداشت های پیشین بدان اشاره شد.
اما آنچه جای تعجب و البته تاسف دارد اقدامات حمایتی نمایندگان کنگره آمریکا از فرقه در قالب های همچون صدور قطعنامه ۳۷۴ است که گرچه در بلااثر و نمایشی بودن آن هیچ تردیدی نیست اما به هر حال می تواند افکار عمومی نا آگاه از تاریخچه جنایات این فرقه در سطح جهانی را در تحلیل دچار خطا و انحراف کند.
این سند که تحت عنوان قطعنامه دوحزبی از آن یاد می شود (گویی تاکید بر دوحزبی بودن و دخالت نمایندگان دوحزب جمهوریخواه و دمکرات حجت را بر همگان تمام کرده) توسط ۴۱ نماینده کنگره به مجلس نمایندگان آمریکا ارائه گردیده است و در کمیته خارجی مجلس آمریکا مورد بررسی قرار گرفت. این قطعنامه که تحت عنوان محکومیت تروریسم دولتی ایران و حمایت از مقاومت ایران در رسانه های فرقه رجوی منعکس می گردد به لحاظ محتوایی دارای نکات جالبی است که عمده آن به فرقه مجاهدین خلق و حوادث مرتبط با آن و ادعاهای اثبات نشده آن فرقه علیه دولت یا مقامات ایرانی (ازجمله ماجرای اقدام به بمب گذاری نشست ۲۰۱۸ سازمان در ویلپنت پاریس، دستگیری دیپلمات ایرانی و زوج متهم به عاملیت، اخراج دیپلماتهای ایرانی از آلبانی و کاهش سطح روابط با ایران و حتی توطئه ادعایی بمب گذاری در مراسم جشن نوروزی سازمان در آلبانی) اشاره دارد. در کنار این موارد به نقض حقوق بشر و نقض آزادی های مردمی نیز جهت سمبل کاری و اندکی تظاهر اشاراتی شده است. با اشاره به موارد مذکور و استقبال از اخراج سفیر ایران در آلبانی و تشویق کشورهای دیگر به اتخاذ چنین رویکردی، برخی محورهای اصلی مورد تاکید در قطعنامه کنگره آمریکا به شرح زیر بوده است:
– کنگره آمریکا عملیات های تروریستی تحت حمایت دولت ایران، از جمله عملیات تروریستی علیه شرکت کنندگان مخالف ایرانی در گردهمایی ایران آزاد در سال ۲۰۱۸ در پاریس را محکوم می کند.
– از آژانس های مرتبط با دولت آمریکا می خواهد تا با متحدان اروپایی، شامل کشورهای بالکان همکاری کنند تا دولت ایران را بخاطر تخطی از قواعد دیپلماتیک پاسخگو سازند.
– از دولت ها می خواهد که از فعالیت های مخرب هیاتهای دیپلماتیک ایران جلوگیری کند و به بستن سفارتهای آن منجمله تعطیلی سفارت دولت ایران در آلبانی اقدام کنند.
– کنگره در کنار مردم ایران برای دستیابی به آزادی های مشروع و برقراری یک حکومت دموکراتیک و غیرمذهبی و غیراتمی خواهد بود و … .
واقعیت آن است که بررسی محتوای این قطعنامه نگارنده را به این نتیجه رساند که اعلام حمایت از فرقه منفور و فاقد کمترین پایگاه اجتماعی و مردمی در ایران توسط دولتها و نمایندگان غربی ناشی از خطای تحلیل یا عدم شناخت از جامعه ایران نیست، بلکه منافع شخصی و جناحی مقامات و نیز لابی های قوی در کنار دریافت بونوس آنچنانی، سبب نادیده گرفتن بسیاری از واقعیتهای موجود و ضروریات غیرقابل انکار می گردد.
از نظر نگارنده دو نکته در این قطعنامه آن را از هرگونه وجاهتی تهی ساخته است. به طور خاص اعلام حمایت قطعنامه از طرح ده ماده ای مریم رجوی (که اعلام آن و تاکید بر چنین طرحی با در نظر گرفتن سابقه و عملکرد این فرد، وقاحتی بی نظیر می خواهد) فضای حاکم بر رایزنی ها و به عبارت دقیقتر پشت پرده نگارش و صدور چنین قطعنامه ای را افشا می سازد. طنز نهفته در این قطعنامه، محکومیت اقدامات دولت ایران و حمایت از افراد و اپوزوسیون حاضر در آلبانی (با آن سوابق مشعشع) در برابر اقدامات تروریستی احتمالی! است. چه باید گفت در برابر قطعنامه ای که به نقض حقوق بشر در ایران معترض است و در عین حال از طرح ده ماده ای کسی اعلام حمایت می کند که اعضای سازمانش حتی اجازه ارتباط با خانواده خود، ازدواج و حتی آزادی تردد و مراودات را ندارند؟!
با این توضیحات جا دارد به اختصار به مواردی مرتبط با این موضوع اشاره گردد:
- حقوق بین الملل دخالت دولتها در امور داخلی دیگر دولتها را ممنوع شمرده است. منشور ملل متحد به عنوان پیمان نامه جهانی ضمن تاکید بر ممنوعیت مداخله در امور داخلی دولتها، بر ضرورت احترام و حفظ استقلال سیاسی و تمامیت ارضی کشورها بعنوان اصولی خدشه ناپذیر و دائمی تاکید می کند.
- اقداماتی همچون صدور قطعنامه ۳۷۴ کنگره آمریکا، بار دیگر به ملت ما ضرورت مخالفت جدی با هرگونه مداخله خارجی و تعیین سرنوشت و آینده سیاست کشور در چارچوب داخلی و توسط خود آحاد ملت را گوشزد می نماید. چه آنکه به گواه تاریخ، توجه به توصیه ها و اوامر بیگانه هیچ ملتی را به کامیابی رهنمون نساخته است.
- باید پذیرفت که دولت های جهان و دستگاههای رسمی و پروپاگاندای وابسته به آنها، بیش از هرچیز در مسیر منافع داخلی خود حرکت کرده و مفاهیم والا و ارزشهایی همچون حقوقی بشر، صلح و امنیت بین المللی، همکاری و … زمانی مورد احترام اند که همراستای اهداف و منافع ملی دولتها قرار گیرند.
- با نهایت تاسف باید اذعان نمود که با وجود پیشرفت های شگرف قواعد و مبانی حقوق بین الملل، همچنان فاکتورها و مولفه هایی همچون قدرت و ثروت و منافع از اهمیت و اعتبار بالایی برخوردارند.
در نهایت باید به خاصیت اصلی و واقعی اقداماتی از این دست که متضمن حمایت سطح بالا از گروهی بدنام و بدسابقه همچون منافقین است اشاره کرد که به نظر اینجانب سبب شکل گیری درک صحیح اجتماعی از فضای سیاست بین الملل و ایجاد بلوغ فکری در میان عامه مردم در تحلیل تصمیمات و اقدامات مداخله گرایانه افراد و موجودیتهای بیرونی می گردد و در نهایت سبب واکسینه شدن کشور در برابر اقدامات و حوادث آنی، نسنجیده و مقطعی و توطئه های بیرونی می گردد.
یادداشت از: دکتر نواب محمدی
انتهای پیام / فراق
