زمانی که در اشرف توسط نیروهای آمریکائی آمارگیری شدیم و کارت اسیر جنگی به ما دادند(I.D.Cart) ، تعداد ما حدود ۴ هزار نفر بود تازه این تعداد اگر با ۳۰۰ نفری که با مریم رجوی از عراق قبل از شروع جنگ اصلی از طریق مرز اردن فرار کردند جمع گردد، عدد ۴ هزار و ۳۰۰ نفر را خواهیم داشت.
اکنون در آلبانی حدود ۲ هزار نفر نیرو برای سازمان و تحت تدابیر شدید حفاظتی و امنیتی باقی مانده است.
حال سئوال اینجاست که این ۲ هزار و سیصد نفر کجا رفتند؟ چرا سازمان هرگز به این سئوال جواب نمی دهد افرادی که از آمار سازمان کم شده است، الان کجا هستند؟
طبق آمار در ماه مارس سال ۲۰۱۸ در آلبانی حدود ۲ هزار نیرو در داخل زندان مانز وجود داشتند، تعداد کمی نیز تا امروز جدا شدند و تعداد کمی از کادرهای خارج که مسئله دار بودند به آلبانی بازگردانده شدند که تقریبا همین ۲ هزار را داریم.
تعداد باقی مانده به چهار دسته تقسیم می شوند:
دسته اول، پیرمردان هستند، مردانی که سنشان بالای ۵۵ سال بوده و سالخورده و فرسوده می باشند، این تعداد حدود یک هزار و ۲۰۰ نفر هستند که نیروی ایدئولوژیک نبوده و از روی ناچاری و نداشتن حامی و پشتوانه ای در جامعه در درون فرقه ماندند و روزگارشان را با خزعبلات مریم رجوی می گذرانند.
دسته دوم، پیرزنان هستند، این دسته زنانی هستند که سنشان بالای ۵۵ سال است. طی سالیان شوهران خود را از دست داده و از بی چادری در خانه ماندند و نیروی قابل اتکائی نمی باشند، این تعداد حدود ۵۰۰ نفر می باشند.
دسته ی سوم، شکنجه گران هستند، اینها کسانی هستند که بصورت مستقیم در جنایات و کشتار مردم ایران و شکنجه و زندانی کردن اعضای سازمان دست داشتند و از بیم جان خود ، جرات جدائی از سازمان و ورود به دنیای آزاد را ندارند! این تعداد زیر۱۵۰ نفر هستند!
دسته چهارم، خونخواهان و اعضای سببی (فامیلی) هستند، یعنی کسانی که یکی از اعضای درجه یک خود را در عملیات های کورکورانه رجوی و یا در ایران از دست دادند و یا در سازمان برادر، خواهر و یا بستگانی دارند. این تعداد حدود ۱۵۰ نفر می باشند.
دو دسته اول که حدود ۱۷۰۰ نفر می باشند، دنبال رفتن بی دردسر به اروپا و زندگی در آنجا می باشند. این هزار و ۷۰۰ نفر هرگز حاضر به دادن بهاء برای رجوی نیستند.
دو دسته آخر که حدود۳۰۰ نفر می باشند، مجبورند که با رجوی تا ایستگاه آخر بمانند. به عبارت دیگر، رجوی با این همه گرد و خاک ۳۰۰ نفر نیروی اصلی دارد، که خود این ۳۰۰ نفر هم، دیگر طی سالیان از سیاست های آبکی مسعود رجوی زده و سیر شدند! به خصوص از زمانی که مسعود رجوی غیب شده و معلوم نیست که مرده است یا زنده، این ۳۰۰ نفر هم اگر فرصت مناسبی به دست بیاید، خود را از شر رجوی رها می کنند.
اگر به این آمار دقت کنیم به روشنی مشخص می شود که چرا رجوی به خانواده ها اجازه ی ملاقات نمی دهد، چرا که دسته اول و دوم ،یعنی حدود هزار و ۷۰۰ نفر اگر در شرایطی قرار بگیرند که بتوانند آزادانه تصمیم بگیرند، حتما خانواده و دنیای آزاد را برای ادامه حیات و زندگی انتخاب خواهند کرد.
علت اصلی که رهبران فرقه ها اجازه تماس اعضاء با دنیای بیرون را نمی دهند، سیاست های دوگانه و استفاده از دروغ و فریب گسترده در اموراتشان است. ناآگاه نگه داشتن اعضاء نسبت به حقوق اولیه خود، یک از اصلی ترین اهرم های سرکوب و تحمیق اعضاست.
اما در درون فرقه وضعیت فرق می کند، رجوی ها همیشه سعی می کنند که آمار ندهند، هرگز اعلام نمی کنند که چند نفر هستند و چند نفر و چه کسانی جدا شدند! تمامی روابط اعضای فرقه ها با دنیای بیرون، فقط از کانال های مشخص و از گیت های خاص تحت تدابیر شدید امنیتی کنترل می گردد.
همه باید بدانیم که اگر ایدئولوژی و راه و رسم رجوی ها، عقلانی و درست و حق بود ، هرگز بدنه اصلی سازمان دست به جدائی نمی زدند، اکثر کسانی که جدا شدند ، اغلب بهای بسیار سنگینی را دادند و بعد از پروسه های شکنجه و زندان و فشارهای بیشمار ، موفق به آزاد کردن خود ازدست رجوی ها شدند.
ای کاش قبل از پیوستن به این فرقه ی مخوف که بیش از ۱۰ سال از بهترین سال های عمرم را از من گرفت، موفق به آشنائی بیشتری با این سازمان می شدم و با مطالعه ی بیشتر، چشمم به جنایات این فرقه باز می شد و عمرم را تلف نمی کردم.
یادداشت از: فرید
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی
