ارتباط تلفنی، نامه نگاری و ملاقات اصلی ترین و کارسازترین زیرساخت برای انتقال محبت و امید بین انسانها بوده و هست. فرقه رجوی از دهه ها پیش با اشراف و آگاهی به این امر حتی بعد از قطع این راه ها مبادرت به قطع این امیدها در درون اعضای اسیر در چنگ فرقه اش نموده است .
در واقع سیکل و تاکتیک های رجوی برای تخریب امید و عاطفه، انقلاب درونی و مکانیزم های مکانیکی و زندان و زنجیر بوده و هست اما صدای پدر، مادر و اعضای خونی یک اسیر از همه غل و زنجیرها عبور می کند و تنها امید اعضای فرقه رجوی خواهد بود .
یادمان هست ازسال ۸۲، که سقوط صدام دیکتاتور اتفاق افتاد تاکنون که رجوی زندانش را به آلبانی برده بیش از ۱۵۰۰ اسیر یا فرار نموده و یا از فرقه جداشده اند .
با توجه به خاطرات اغلب این اسیران رها یافته به جرأت می توان گفت بالای ۹۰ درصد، نقطه عطف و تلنگری که موجب تصمیم آنها به فرار یا جدایی از جهنم رجوی شده به شرح زیر عنوان شده است:
-صدای رادیو نجات در بحبوحه سقوط رژیم صدام .
-ملاقات های اولیه بعد از سقوط صدام در درون اردوگاه اشرف در عراق .
-سوز صدای مادران و پدران در اطراف سیاج زندان اشرف طی چندین سال.
-صدای آشنای جداشدگان در سایت ها و رسانه ها و حتی از بلندگوهای اطراف اسارتگاه اشرف و…
ما جداشدگان و همه آنهایی که تاکنون از زندان رجوی نجات پیدا کرده ایم می گوییم نه جنگ ونه هیچ گونه فشار و خشونتی به اندازه ارتباط عاطفی، تماس، ملاقات و محبت نمی تواند اسیران در چنگ رجوی را بیدار و به خود آورد. لذا به تجربه می گوییم امضاهای زیر طومارها و تلاش های دیگر به موازات آن تنها امید اسیران برای نجاتشان است .
پس وظیفه همه ما چه خانواده ها وچه جداشدگان است که برای نجات اسیران دربند رجوی ازاین تلاش ها فروگذار نکنیم .به امید آن روز که اسیری درزندان رجوی نباشد.
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز کرمانشاه
