رضا اسلامی، عضو قدیمی فرقه رجوی با انتشار پیامی به طور رسمی از این فرقه اعلام جدایی کرد.
به گزارش فراق، بر اساس آنچه که سایت نجات یافتگان از فرقه رجوی در آلبانی نوشته است، وی از ۴ تیرماه ۱۳۶۸ به مدت ۲۹ سال در فرقه رجوی بوده است. بیانیه کامل این عضو جدا شده را در زیر می خوانید:
من رضا اسلامی سرباز ارتش بودم که در تاریخ ۲ مهرماه ۱۳۵۹ در مرزهای جنوبی کشور توسط ارتش عراق اسیر شدم. در اولین سال های جنگ به دلیل جراحت جسمی من سخت ترین شرایط را چه به لحاظ جسمی و چه روحی در زندان های صدام حسین گذراندم. نزدیک به ۹ سال در اردوگاه های مختلف عراق شرایط سخت را سپری کردم. از سال ۱۳۶۵ که فرقه رجوی به عراق آمد و دولت عراق تلویزیون را در اختیار این فرقه گذاشت من از این طریق با این فرقه آشنا شدم و در همین سالیان بود که با یک سری تبلیغات فرقه رجوی که در اردوگاه ها و زندان های صدام حسین جهت جذب و کشاندن اسرای جنگی به سمت خودشان بود آشنا شدم.
بعد از اتمام جنگ در سال ۱۳۶۸ به تشکیلات فرقه رجوی پیوستم. بعد از مدتی که گذشت دیدم هر آنچه در این سالیان از سیمای دروغین این فرقه تروریستی شنیده بودم تماما کذب محض بود.
به یاد دارم در همان روزهای اول در فرقه رجوی خط فاصله بین اردوگاهی و غیر اردوگاهی کشیده شد. این در همه زمینه ها به عیان دیده می شد. رجوی در این سالیان با پوشش به اصطلاح مبارزه با امپریالیسم جهانخوار و به ارمغان بردن آزادی و دمکراسی برای مردم ایران هر نوع تصمیم جدی از من و همه کسانی که در فرقه بودند را سلب و طوری وانمود می کرد که جدا شدن از فرقه به مثابه خیانت و بریدگی و بی مرزی و دشمنی با مردم ایران می باشد.
هدف فرقه از این مغزشویی چه بود؟ جز اینکه انسان ها را از آگاهی و اختیار تهی کنند و مثل برده از آنها استفاده کند؟ و آن محیط فاسد و کذایی را جامعه بی طبقه توحیدی قلمداد نمایند تا اینکه بتوانند و با انقلاب درونی ایدئولوژیک سد راه زندگی و خانواده بشوند. در این سالیان هر چه توانستند غل و زنجیرها را محکم تر کردند با حرفهای پوچ و بی‌محتوا و فریبنده در نشستهای انقلاب برای جا انداختن رهبری عقیدتی دست به هر کاری زدند و در خیمه شب بازیهای رجوی ، او را حجت خدا روی زمین خواندند، هر حرکتی را در درون فرقه به اسم دشمن در نطفه خفه می کردند تا اینکه عراق توسط آمریکا اشغال شد و رجوی در میدان عمل تو زرد ازآب در آمد.
همانطور که در بالا گفتم من از سال ۱۳۵۹ خانواده ام را ملاقات نکرده بودم. پس از اشغال عراق برادر و خواهرم برای دیدار با من به جلو درب اشرف آمدند. البته این فرقه هیچ وقت این موضوع را به من نگفت تا اینکه به آلبانی منتقل شدم. سران این فرقه مافیایی و ضد خانواده با ناجوانمردی خاص آنها را مزدور ایران نامیدند.
بعد از اخراج فرقه از عراق در روزهای اول سخت‌گیری کمتر بود ولی همینکه جلوتر می آمدیم شرایط را روز به روز سختر می کردند. همه می گفتند در عراق گفتید دشمن پشت تی وال های لیبرتی است حالا چه می گویید. حرف مضحک سران این بود حالا ما با بورژوازی و دشمن مخملی روبرو هستیم و باز تماس با خانواده ممنوع اعلام شد . خریدن و داشتن تلفن به مثابه همکاری با دشمن قلمداد می شد!
رجوی روزی گفت اگر کسی در آلبانی جدا شود کار او در مقایسه با ظرف عراق صد بار خیانت بارتر است ولی اولین فرد پسر خودش و دیگر سران فرقه بودند.
همانطور که گفتم شرایط در آلبانی بسا سخت تر شده بود، نشست پشت نشست و باز چرندیات صد بار تکرار شده. زندانی جدید در تپه های مانز در نزدیکی شهر دورس در حال ساخت بود.
یک اشرف و یک لیبرتی دیگر. به خودم گفتم رفتن به زندان جدید مساوی با مرگ است و تصمیم گرفتم این فرقه جهنمی را ترک کنم. لذا به سران فرقه اطلاع دادم که من می خواهم از فرقه شما جدا شده و به دنبال زندگی مطلوب خود بروم ولی این فرقه تروریستی مگر منطق می دانست. از هر کسی برای منصرف کردن من استفاده کرد. از دوستان قدیمی تا زنان فرقه و تا نشستهای طولانی توسط جواد خراسان، مهدی برایی و دیگر سردمداران فرقه جهل و جنایت ولی همه اشک تمساح ریختن ها و فشارهای روحی و روانی در من تاثیری نداشت و بعد از یک ماه قرنطینه در تاریخ ۱۱ دی ماه ۹۶ در یک شب بارانی به من گفتند همین الان منطقه آپارتمانی را ترک کنید. با اینکه برای من سخت بود که در آن شب محل را ترک کنم ولی آنها اجازه ندادند شب صبح شود.
در انتها می خواهم به کسانی که از فرقه رجوی هیچ اطلاعاتی ندارند بگویم که خود را اسیر این گروه نکنید چون در نهایت جز پشیمانی چیزی عاید شما نخواهد شد. لعن و نفرین بر این فرقه منحوس و تروریستی و رجوی.
انتهای پیام
