اگر بخواهید بدانید که بزرگترین دشمن تروریست‌ها چه کسانی هستند، پاسخ فقط یک کلمه است: مردم. شاید برای همین است که تروریست‌ها معمولا به جای شلیک به نیروهای نظامی و کارگزاران دولتی، به سراغ مردمی می‌روند که هیچ گاه نمی‌خواهند به تروریست ها پیوسته و فضای زندگی خود را ناامن کنند.
تروریست ها که می دانند مردم در مقابل آنها قرار داشته و هیچ گاه با آنها وارد تعامل و همبستگی نمی شوند، سعی می کنند تا از مردم انتقام بگیرند. آنها پشت مردم سنگر گرفته، آنها را گروگان می گیرند، به سمت مردم شلیک می کنند و با عملیات انتحاری، مردم را بدون در نظر گرفتن هرگونه گرایش سیاسی، قومی یا مذهبی، به خاک و خون می کشند.
روشن است که این انتقام‌گیری، به خاطر در اقلیت محض بودن تروریست‌هاست. اگر تروریست ها می توانستند پایگاه اجتماعی داشته باشند و محبوبیتی بین مردم برای خود دست و پا کنند، بی تردید در رفتارهای تروریستی تجدیدنظر می کردند و دست کم مراقبت می کردند هواداری مردم را از دست ندهند. با این وجود اطمینان تروریست ها از اینکه از جامعه طرد شده و تبدیل به یک اقلیت قاتل شده اند، باعث شده تا این گروهک ها بدون هیچ ملاحظه ای، مردم را به خاک و خون کشیده و رفتارهای غیرانسانی را دنبال کنند.
گروه تروریستی البته می کوشند تا با استفاده از ترفندهای تبلیغاتی، رفتارهای ضدمردمی خود را توجیه کنند. آنها چنین وانمود می کنند که می خواهند در برابر دولت ها قرار گرفته و از مردم مراقبت کنند. با این وجود دم خروس این استدلال آنگاه بیرون می زند که تروریست ها درست مراکزی را هدف قرار می دهند که بیش از آنکه ارتباطی با دولت ها داشته باشد، مردمی است و این روشن می کند که هدف واقعی، مردمی هستند که نمی خواهند کشورشان دچار هرج و مرج و بی ثباتی ناشی از قدرت گرفتن تروریست ها شود.
در سال های ۵۸ تا ۶۱ اقدام سازمان منافقین خلق در آتش زدن مزارع گندم مردم کشاورز، یکی از نمودهای مشهور ضدیت این تروریست ها با مردمی بود که حتی گرایش سیاسی خاصی هم نداشتند و تنها داشتند به زندگی خود در مزارع می پرداختند. منافقین با این هدف که از مردم انتقام گرفته و بین جامعه تفرقه بیندازند، اقدام به آتش زدن این مزارع می کردند.
به خوبی مشخص است که هدف از آتش زدن این مزارع، آسیب زدن به دولت وقت نبود. هدف، از بین بردن تنها راه کسب درآمد روستاییانی بود که منافقین در آن سالها داعیه حمایت از آنها را داشتند. منافقین می پنداشتند که اگر اینگونه به مردم آسیب زده و روستایی ها را دچار مشکل کنند، نظام جمهوری اسلامی که درگیر جنگ با رژیم بعثی صدام نیز بود، تضعیف شده و در نهایت با اعتراضات مردمی مواجه می شود. اتفاقی که البته نیفتاد و منافقین را بیش از پیش از مردم ایران متنفر کرد.
این تنفر، این روزها خود را به شکل دفاع منافقین از تحریم ها علیه ملت ایران نشان می دهد. منافقینی که روزی مزارع گندم را آتش می زدند، این روزها به کمک جنگ طلبان غربی، می کوشند تا سفره های همه مردم را به آتش کشیده و نگذارند تا مردم به راحتی زندگی کنند. این ادامه همان اقداماتی است که آنها در ابتدای دهه شصت دنبال می کردند و هنوز هم از همان راهبرد برای انتقام گیری از مردم استفاده می کنند.
آتش زدن مزارع گندم سالها بعد در عراق نیز تکرار شد. این بار داعشی ها چنین می کردند. داعشی ها، وفاداران به دیکتاتور عراق بودند. همان کسی که به منافقین پناه داده بود. بنابراین باید اتحاد میان داعش و منافقین را بدیهی درنظر گرفت. اتحادی که هم در هدف، هم در روش نوعی هماهنگی را ایجاد کرده و نشان می دهد همه تروریست ها به نوعی ماهیت مشترکی دارند.
اتحاد مردم در مقابل تروریسم، چه در ایران و چه در عراق، تروریست ها را به حاشیه راند و شکست داد. در برابر روش های تروریستی جدید برای تحریم مردم ایران نیز باز هم باید با اتحاد، تروریست ها را طرد کرد. اتحاد تنها راهبردی است که جریان نفاق را که به دنبال چندپاره کردن جامعه است، منزوی کرده و آن را از عرصه سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کشور دور کند.
دکتر مصطفی انتظاری‌هروی
انتهای پیام / بنیاد هابیلیان
