سخنم را با دو سوال شروع می کنم.
چرا در فرقه رجوی علم و علوم پیشرفت و آگاهی علامت ممنوع خورده است؟
چرا انسانها در فرقه نباید از امکانات ارتباط جمعی برخوردار باشند؟
در دهه هفتاد بعد از جنگ خلیج (عراق آمریکا) ماندن در عراق بی فایده بود و لذا بعضی از نفرات برای تنوع و خارج شدن از یک نواختی شروع به یادگیری خودآموز زبان کردند. فرقه کلا مخالف و وارد چنین موضوعاتی نمی شد چون به ضرر و زیان خودشان بود و لذا سنت عقب ماندگی شکسته می شد ، لذا سعی می کرد به طرق مختلف سنگ اندازی کند و مارک بریدگی به افرادی که درس می خواندند بزند. بعضی ها یادگیری زبان را به کناری گذاشتند و خواسته های رجوی را عملی کردند.
چرا رجوی که نشان و لقب آگاهترین فرزندان خلق را به اعضا خود داده است ولی در عمل همه را عقب مانده نگه داشته است؟
رجوی از عقب ماندگی اعضا در علم و پیشرفت سود خود را می برد و به همین دلیل آنها را در سانسور و ناآگاهی قرار می دهد، چرا که بتواند برای در بند نگه داشتن اعضا و اعمال روش های برده داری نوین به نیاز به چنین شرایطی دارد ، تا در این شرایط افراد را وادار کند تا او را تقدیس کنند.
رجوی به کسانی که چهار دهه همه چیز خود را در اختیار او گذاشتند خیانت کرد و در زندان فکری و فیزیکی خود با وعده رستگاری نگه داشت .
رجوی آگاهی را به عنوان سم مهلک ، زهر کشنده ، و نابودی تشکیلات قرون وسطایی خود می پندارد. شگرد و شیوه همه دیکتاتورها برای حکومت کردن همین راهی است که رجوی در پیش گرفته همه را در مادون آگاهی نگه می دارند و از حداقل ها او را محروم می کنند. حتی ابتدایی ترین حقوق انسانی و شهروندی که هم اکنون رجوی و فرقه فوق دیکتاتوری او در پیش گرفته است.
هر فردی که از این فرقه جدا می شود و چشم به دنیای جدید می گشاید درک می کند که سال ها در جاده پوچ و بی هویتی قدم برمی داشته است.
رجوی و سران فرقه اعضای خود را حتی از دیدار عزیزان محروم کرده اند، فرقه رجوی طبل تو خالی بیش نیست.
اگر کسی ادعای قدرت و عظمت می کند پس چرا اعضای خود را در پائین ترین سطح علمی و فکری و اجتماعی نگه می دارد. رجوی خوب می داند اگر این سه مورد در تشکیلات رسوخ کند ظرف چند روز فرقه منفجر و متلاشی می شود . بدون تردید تشکیلاتی که بر پایه جهل و نادانی سوار است در دنیای امروز استوار نخواهد ماند.
یادداشت از: علی هاجری
انتهای پیام / نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی
