من محمد رجوی را از زمانی که در اشرف بودیم می شناسم. دو محافظ هر کجا که می رفت دنبالش بودند. جوان خوبی است، او اهل صحبت با افرادی که با سازمان ضدیت داشتند بود و در مواقعی جاسوس ها را غافل می کرد و به قول داخل فرقه محفل می زد.
محمد چون پسر رجوی بود و ترس داشتند که یک مرتبه جدا نشود رسیدگی خاصی به او می کردند ولی خودش تمایلی به این کارها نشان نمی داد چون او را در زنجیر کرده بودند و راه نفس کشیدن را به روی او بسته بودند. بعضی اوقات در نشست های عمومی در مخالفت با برنامه ایی که وجود داشت صحبت می کرد.
رجوی حکم مرگ همه جدا شده ها را به طورعلنی ابلاغ کرده بود ولی خوب چه می شود کرد چند نوع جدا شده داریم بچه های سازمان و بچه های سران فرقه و یقه چرکی ها که از هیچ مزایائی برخوردار نبودند و نیستند .
این یکی کمی فرق می کند، از بغداد به تیرانا آمدنش هم فرق می کرد. او با اسکورت آمریکایی تا فرودگاه بغداد آمد و از اینجا هم تا نروژ فکر نکنم با پای پیاده رفته باشد، تحصیل و زندگی اشرافی هم که جای خود دارد.
قطعا مریم قجر و دارو دسته او ترس این را داشتند که محمد همه چیز را بیرون بریزد و ترس از افشاگری علیه فرقه بود که اینها را وادار کرد بهترین امکانات و غیره را در اختیار وی بگذارند.
ش. ف
عضو جدا شده از فرقه رجوی در آلبانی
