خیانت در ادبیات سیاسی تعاریف بسیاری دارد. گاه شکلی از جاسوسی به خود می گیرد، گاه به دلیل تکرار مواضع دشمن واژه سیاسی به فرد یا گروهی اطلاق می شود اما در میان همه این تعاریف، اسلحه به دست گرفتن و در کنار دشمن با مردم خود جنگیدن، واضح ترین شکل از خیانت است که کسی درباره آن تردید ندارد.
در طول تاریخ گروه های بسیاری در کشورهای مختلف بوده اند که به دلیل خطای محاسباتی و یا منافع شخصی، به سمت همکاری به بیگانگان چرخش کرده و منافع ملی خود را به دست فراموشی سپرده اند. مشهورترین آنها در ایران، حزب توده است که به طور آشکاری به ویژه در جریان ادعای استقلال آذربایجان، به سمت مسکو چرخیده و منافع روس ها را بر منافع ملی ایران ترجیح داد.
اما در دوره پس از انقلاب که به لطف حضور مردم در صحنه، گروه های وابسته به غرب و شرق از صحنه سیاسی کشور حذف شدند، فقط معدود گروه هایی بودند که همچنان به خیانت علیه ایران ادامه می دادند. این گروه ها که عمدتا در بیرون از مرزهای کشورمان زیست می کردند، خیلی زود نشان دادند که نه با مردم، بلکه با دشمنان مردم دست اتحاد داده اند و برای آنها نه منافع کشورشان، بلکه رسیدن به قدرت، آن هم به هر قیمتی اهمیت دارد.
سازمان مجاهدین خلق که مردم آنها را «منافقین» لقب داده اند، مهمترین گروه وابسته ای است که در رابطه با خیانت علیه کشور هیچ مانعی را بر سر راه خود ندیده و به هر اقدامی دست زده است. این گروهک که خیلی زود پس از پیروزی انقلاب اسلامی نشان داد جدای از مردم قرار دارد، در چهار دهه گذشته، جنگ مسلحانه خیابانی، ترور، جاسوسی، تلاش برای تحریم مردم و یا حتی سابقه عملیات نظامی علیه کشورمان را در کارنامه خود داشته و بعید است کسی در خیانت منافقین به ملت ایران تردیدی داشته باشد.
نگاهی به تاریخ شکل گیری و فعالیت های این گروهک پس از انقلاب نشان می دهد که آنها همواره سعی کرده اند شرایط ایران را «ویژه» نگاه داشته و هرگاه که ایران به سمت ثبات و آرامش و رفاه حرکت می کند، می کوشند تا این روند را مختل کنند.
در سال ۱۳۶۰ آنگاه که ایران برخلاف پیش بینی دشمنان انقلاب، توانست آرامش را به کشور بازگردانیده و نظام جمهوری اسلامی را تثبیت کند، این منافقین بودند که جنگ تن به تن خیابانی به راه انداختند تا در شرایطی که کشور از بیرون مورد تهدید نظامی است، از درون نظام را متلاشی کنند؛ اقدامی که البته با حضور مردم در صحنه برای پاسداری از انقلاب ناکام ماند. در سال ۱۳۶۷ هم پس از آنکه ایران قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت و می رفت که کشور به سمت آرامش پس از جنگی هشت ساله رود، باز منافقین اسلحه به دست گرفته و عملیاتی نظامی علیه کشورمان انجام دادند که البته با عملیات باشکوه مرصاد، ضربه ای به یادماندنی از مردم ایران خوردند.
این شکست ها باعث شد تا در دهه ۱۳۸۰ وقتی که ایران به سمت مردم سالاری و توسعه حرکت می کرد، بار دیگر منافقین به فکر انتقام گیری از مردم افتاده و با طرح مساله هسته ای و جاسوسی در این زمینه، بحرانی علیه مردم ایجاد کرده و زمینه تحریم را فراهم آورند و اکنون در دهه ۱۳۹۰ بار دیگر این منافقین هستند که دست در دست رژیم صهیونیستی، آل سعود و تندروهای حاضر در دولت دونالد ترامپ، وعده جنگ و تحریم مردم را می دهند.
البته بی تردید منافقین باید بدانند که «مرصاد»های دیگری در راه است و اینها بار دیگر درباره مردم ایران اشتباهی محاسباتی صورت داده اند. منافقینی که ترامپ را مانند صدام منجی خود برای رسیدن به قدرت در ایران می بینند نباید فراموش کنند که سال هاست از درک مردم ایران عاجز هستند و همچنان که در عملیات موسوم به فروغ جاویدان در دهه ۱۳۶۰ اشتباهی تاریخی انجام داده و ضربه آن را خوردند، اکنون نیز اگر بخواهند هر اقدام مسلحانه ای را علیه منافع ملی ایران انجام دهند، با واکنش جدی مردم روبرو خواهند شد.
امروز مردم ایران فارغ از هر گرایش سیاسی، تنها یک دغدغه دارند و آن، حفظ ثبات سیاسی کشور است و برای حفظ امنیت و آرامش خود حاضرند آماده برخورد با خائنین به کشور باشند.
یادداشت از دکتر مصطفی انتظاری هروی
انتهای پیام/ بنیاد هابیلیان
