پایان یک رؤیا

شش روز پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل از سوی ایران، سوم مرداد سال ۱۳۶۷ منافقین و ارتش عراق به تصور اینکه اوضاع داخلی ایران نابسامان است، عملیات مشترک خود را با هجوم زمینی از مسیر سرپل ذهاب و از جنوب گردنه پاتاق (نزدیکی سرپل ذهاب) آغاز و به طرف شهر کرند پیشروی کردند و پس از تصرف آن، حرکت خود را به سمت اسلام‌آباد غرب آغاز نمودند.

آنها بر این توهم بودند که ۴۸ ساعت بعد در تهران خواهند بود.تجاوز نظامی منافقین با همکاری و هماهنگی عراق و ایالات متحده آمریکا انجام گرفت که هریک هدفی را دنبال می کردند:با پایان جنگ، منافقین با بحران هویتی و زیستی شدیدی مواجه شده و در وضعیت آشفته ای قرار داشتند.

به عبارت دیگر، خاتمه جنگ که می توانست از اهمیت و موقعیت منافقین بکاهد و به نوعی پایانی برای تاریخ مصرف آنها باشد به همراه وضعیت نابسامان داخلی اردوگاه و رهبران آن بویژه در زمینه عضو گیری جدید، شرایطی فراهم ساخت تا آنها بدنبال یک توطئه جدید باشند تا بدین وسیله علاوه بر احیای هویت مخدوش شده، زمینه های تداوم حیات خود را در عراق از طریق خصومت با انقلاب ایران فراهم کنند.

پذیرش آتش بس یک شکست برای صدام نیز محسوب می گشت. اما با این وجود وی بر این تصور بود که ایران به دلیل ضعف ناگزیر تن به پذیرش قطعنامه داده است. به همین دلیل عراق بدنبال فرصتی بود تا با محک زدن مجدد توانایی ایران، نهایتا عملیات وسیعی را علیه این کشور آغاز کند. همین مساله باعث همکاری عملیاتی با سازمان تروریستی منافقین شد.

در همین ارتباط، علاوه بر همکاری اطلاعاتی، عراق بطور مستقیم نیز به سازمان کمک نمود؛ بگونه ای که نیروی هوایی عراق روزهای قبل از آغاز عملیات «فروغ جاویدان»، به دفعات مناطقی در اسلام‌آباد و اطراف آن را بمباران کردند. همچنین، در زمان شکست و فرار نیروهای منافقین نیز هواپیماهای عراقی وارد عمل شده و با بمباران وسیع رزمندگان، تعداد زیادی از نیروهای ایرانی را به شهادت رساندند.

اما در رابطه با آمریکا باید بیان داشت که در طول جنگ تحمیلی رهبران این کشور از ابزارهای گوناگونی شامل ائتلاف سازی جهانی تا حمایت اطلاعاتی و تسلیحاتی استفاده کردند تا جنگ را به نفع عراق خاتمه دهند؛ که البته موفق به این کار نشدند. به همین دلیل بدنبال فرصتی بودند تا بتواند بار دیگر ضربه ای وارد کرده و در صورت امکان تغییراتی در انقلاب ایران ایجاد کنند. بهره برداری از مزدوران سازمان تروریستی منافقین یکی از تلاش های واشنگتن در این زمینه بوده است.

در همین ارتباط، آمریکایی ها در اوایل تیرماه سال ۱۳۶۷ اجتماعی را در واشنگتن به راه انداختند که نماینده کنگره «مروین دایملی» در جریان آن خطاب به منافقین اعلام کرد: «اتحاد خودتان را حفظ کنید و دست از تلاش برندارید؛ به‌زودی از سمت مهران به طرف تهران رژه خواهید رفت.» از همان روز بود که شعار «امروز مهران، فردا تهران» به شعار سمبولیک منافقین تبدیل شد. اما تلاش آمریکایی ها هم با شکست مواجه شد.عملیات فروغ جاویدان یا مرصاد در واقع پایانی برای رویاهای مثلث شوم سازمان منافقین، عراق و آمریکا بود. گروهی که در صدد بودند تا ناکامی ها و شکست های خود را در برابر ایران انقلابی از طریق یک ماجراجویی جدید جبران کنند. غافل از این که مردمی که هشت سال مقاومت کردند، توطئه منافقین را چیزی جز نمایش یک سیرک تلقی نمی کردند.

یادداشت از: دکتر رضا اختیاری امیری

انتهای پیام