اردیبهشت سال ۱۳۹۲ نخستین گروه از افراد اخراج شده فرقه تروریستی رجوی از عراق وارد کشور آلبانی شدند. ورود مجاهدین به آلبانی و پذیرش این افراد در این کشور بخشی از فرآیند توافق میان آمریکا، سازمان ملل متحد و آلبانی بوده است.
براساس گفته‌های مقامات آلبانی، مجاهدین متعهد شده اند! که در این کشور دست به هیچ گونه فعالیت سیاسی یا اقدامی نزنند که به روابط این کشور با کشورهای دیگر لطمه بزند.
طبیعتا ماهیت این فرقه تروریستی، به وضوح گویای آن است که آنها به هیچ وجه نمی توانند به چنین تعهداتی پایبند باشند. حتی در دوران پساصدام و هنگامی که اعضای فرقه در عراق محصور بودند، شدت اقدامات و رفتارهای این گروه به ویژه در استان دیالی و در تعامل با برخی سیاستمداران عراقی به گونه ای بود که گویی آنها یکی از احزاب سیاسی فعال این کشور هستند.
رفتارهای مداخله جویانه و خصمانه منافقین این بار در آلبانی نیز کاملا مشهود است و حضور پنج ساله این گروه در این کشور حوزه جنوب شرقی اروپا اکنون به قدری برای شهروندان آلبانیایی آزار دهنده شده است که رسانه‌های آلبانی در هفته ها و ماه‌های اخیر به شدت دم از انتقاد از این گروه زده اند.
اخیرا یکی از نشریات آلبانی با برشمردن فهرست تخلفات سرکردگان فرقه از تعهدات خود به آلبانی، خواستار دستگیری و محاکمه آنها شده است. موضوعی که نشان دهنده حجم فعالیت ها و اقدامات مخرب تروریست‌های فرقه در این کشور کوچک و آرام اروپایی است.
البته نمی توان تردید کرد که بخش مهمی از دلایل حساسیت جامعه آلبانی به این گروه، فرار بیش از ۲۰۰ عضو از حصارهای فرقه در این کشور بوده است. همین رویداد نقش مهمی در حساس کردن آلبانیایی ها به تاریخچه سیاه و جنایی منافقین و برملا شدن آن داشته است. آلبانیایی ها که از وضعیت اقتصادی خوبی بهره نمی بردند تمایل ندارد که کشور آنها به دلیل حضور ۲۵۰۰ عنصر نظامی یک فرقه دستخوش تحولات ناگواری در آینده شود.
از این رو نگرانی شهروندان این کشور از وجود فرقه ای که سال ها هیچ کشوری حاضر به پذیرش آنها از عراق نبود کاملا طبیعی است. انتظار رسانه ها و شهروندان آلبانی از منافقین برای عمل به تعهدات خود نیز بیشتر شبیه به یک رؤیاست. کسانیکه این گروه را می شناسند می دانند که ایجاد تنش و بحران بخشی از ماهیت و سیاست این گروه است.
یادداشت از سیدرضا قزوینی
انتهای پیام
