فراق: در اولین سالگرد درگذشت مادر دردمند خانم «زهرا کزازی» به غم فراقش نشسته‌ایم. مادری که در حسرت دیدار دو فرزندش چهره در خاک کشید و به آسمان ها پرواز کرد.
مادر زهرا کزازی یک پسرش را به خاطر خیره‌سری های رجوی در جریان حمله نیروهای عراقی جهت باز پس گرفتن زمین هایی که رجوی از کشاورزان به زور گرفته بود، از دست داد. این فرزند بزرگتر که مرتضی نام داشت در این درگیری مورد هدف قرار گرفت و کشته شد.
برادر دیگرش که از او کوچکتر بود هم اکنون در اسارت فرقه رجوی به سر می برد. وی مصطفی بهشتی با نام مستعار میلاد می باشد. در واقع مصطفی (میلاد) فریب تبلیغاتی برادرش، فریب رجوی و شعارهای آنان را خورده بود و در نهایت خودش هم قربانی همان نیرنگ و فریب شد؛ هم خودش را بیچاره کرد و هم خانواده اش.
مرتضی دارای همسر و یک فرزند بود.
مرتضی توسط اوباش حقه باز رجوی گول خورده بود. او توسط تیم های آدم ربای رجوی از ترکیه به عراق منتقل گشت و بر اثر تهدیدهای رجوی، برادرش مصطفی را به سمت خودش در قرارگاه مرگ اشرف کشاند؛کاری که بسیار زشت بود. اما در سرنوشتی شوم، مرتضی مورد اصابت گلوله قرار گرفت و جان خودش را به خاطر فریب هایی که از فرقه خورده بود از دست داد.
مصطفی بعد از کشته شدن برادرش حتی نمی توانست در سوگ برادرش گریه کند زیرا به او تلقین می شد که این کشته متعلق به رجوی است و تو نباید گریه کنی. به همین خاطر میلاد باید مستمر حساب دلگیری ها و اندوه از دست دادن برادرش را با انتقاد و تذکر از سر می گذراند.
در هیچ آیین و مسلکی این نحوه برخورد با کسی که برادرش را از دست داده بود درست نبوده و با منطق جور در نمی آمد.
اما به جای اینکه میلاد خواهان انتقام خون برادرش باشد، به جای اینکه میلاد بخواهد مسبب اصلی مرگ برادرش را پیدا کرده و به سزای عملش برساند، باید که خودش تسلیم خواسته های غیر مشروع رجوی و دستگاه تبلیغاتی او قرار می گرفت.
مادر این دو پسر هم در داخل ایران گرفتار درد دوری پسرانش بود و نمی دانست که چکار باید بکند تا بتواند یک خبر از سلامتی پسرانش داشته باشد.
سرانجام مادر هم درگذشت و به دیار باقی شتافت. اکنون بعد یک سال که از فراق مادر می گذرد همچنان یادش باقی است و همه دوستاران مادر «کزازی» غم او را با یک شاخه گل بر مزار وی گرامی داشته و نامش را زنده نگه داشته اند.
یادداشت از: بخشعلی علیزاده
انتهای پیام / فراق
