چهارده سال است که صدام حسین سرنگون شده و فرقه رجوی هم بی صاحب، در طی این مدت هر روز تعدادی از قربانیان از این فرقه گریخته اند و این روند در طی چهارده سال گذشته بی وقفه ادامه داشته و همچنان بی وقفه ادامه دارد .
مسعود رجوی رهبر مفقود الاثر فرقه، خودشیفته ای که بیشتر به یک بیمار روانی شباهت داشت و فکر می کرد با زدن و سرکوب کردن نیروهای داخلی و انواع اقسام فشارها و حتی کشتن نیروهای داخلی می تواند تا به ابد در کاخ رویاهایش به سر ببرد، اما گذر زمان چنان در گوشش نواخت که اینک گم شده است. پس از پایان جنگ ایران و عراق فرقه رجوی در بن بست مطلق قرار گرفت چرا که رجوی تفاله جنگ بود و در دامن متجاوزان به میهن ما ایران ، با همراهی صدام حسین جنایتکار خوش رقصی میکرد همینکه جنگ تمام شد رجوی هم به پایان کارش رسید از ان پس را میتوان مرحله نوینی در زندان و سرکوب نیروهای داخلی سازمان به حساب اورد مرحله ای که به جرات میتوان گفت نود و نه ۹۹ درصد انرژی فرقه رجوی صرف سرکوب نیروهای داخلی شد زندانها بر پا گشت اگر پیش از ان نیز دست به این کار زده بودند اما این مرحله با وحشیگری بیشتری همراه بود بر طبق قوانینی که رهبر فرقه مسعود رجوی با شعار خروج ممنوع اعلام کرده بود با هر کسی که قصد خروج از سازمان را داشته باشد، باید ۲ سال در زندان اشرف زندانی شود و پس از ۲ سال به زندان ابوغریب تحویل داده میشد تا مدت هشت سال را در سیاه چال های صدام حسین بگذراند و پس از آن اگر زنده می ماند تحویل کشور ایران می شد. اما علیرغم همه این اعمال ضد بشری روند ریزش و جدائی ادامه داشت و قربانیان در هر فرصتی از این فرقه می گریختند .
اینک نیز با توجه به شرایط جدید در آلبانی این روند سرعت گرفته است اما نکته ای که قابل توجه است اینکه بعضی از این قربانیان پس خروج از این فرقه همچنان در حصارهای فرقه دست و پا می زنند و فکر می کنند که از این فرقه برای انها آبی گرم می شود سوالی که اینها باید از خود بپرسند این است اگر فرقه ای تا دیروز به فکر آنها نبوده آیا پس از جدائی این قربانیان امروز به فکر آنها خواهد بود ؟ هرگز هرگز چنین نبوده و چنین نیز نخواهد بود ، این فرقه به دلیل ماهیت ذاتی خودش جز ویرانی حاصلی نداشته و نخواهد داشت خصوصا اینکه این فرقه در مسیر پایانه راهش است و یا بعبارتی آب از سرش گذشته است و بحران پشت در پشت هم گریبان این فرقه را گرفته است بی جهت نیست که اراذل و اوباش و زائده های رجوی به روی جداشدگان چنگ می زنند و فکر می کنند آب به جوی رفته را می توان برگرداند اما جز رسوائی هر چه بیشتر چیزی نصیبشان نمی شود.
فرقه بی صاحب رجوی در اوج استیصال و از هم گسیختگی با باج دادن به بعضی از این قربانیان می خواهد از رسوائی بیشتر جلوگیری کند حتی به نقل از جداشدگان جدید در آلبانی به بعضی از آنها امکانات ویژه داده است تا فقط سکوت کنند حتی مسیر ازدواج را هم برای بعضی از آنها باز کرده تا فقط سکوت کنند و این امکانات ویژه حق سکوت آنهاست ، البته بگذریم از اینکه بعضی از آنها خود روزگاری دستشان آلوده به نجاست رجوی شده است و در بعضی موارد همدست شکنجه گران درون فرقه بوده اند ولی همین که اراده کرده اند و از این فرقه جدا گشته اند خود مبارک است.
آنها در گذر زمان خواهند فهمید که باید بصورت ریشه ای ذهن و ضمیر خود را از فرقه رجوی بیرون بکشند باید حصارها را در هم ریخت و بصورت واقعی قدم در دنیای آزاد گذاشت تا بتوان به هویت واقعی و انسانی خویش برگشت چرا که فرقه رجوی در تمام این سالیان تلاش کرده عشق، عاطفه و انسانیت را در همه قربانیانش بکشد و جای آن را به کینه و نفرت بدهد.
با امید به آنکه همه قربانیان فرقه رجوی بتوانند با شکستن همه حصارهای فیزیکی و ذهنی قدم در دنیای آزاد بگذارند و مسیر زندگی خود را خود بدست خویش بسازند .
یادداشت از منصور نظری
انتهای پیام
