فرقه رجوی از روز اول برای بقای خود مجبور بود که حمایت مالی وهم حمایت نظامی داشته باشد. نوکری و خوش رقصی بهترین شیوه برای این فرقه بود و تنها شرط این خوش خدمتی و نوکری گرفتن سر سلاح به سمت ایران بود.
زمان صدام حسین را که همگی به یاد دارید و نیازی به گفتن نیست و بعد از آن برای آمریکا ، اسرائیل و حال عربستانی که علنا عالیترین رهبران مذهبیش مردم ایران را غیر مسلمان، کافر و واجب القتل می دانند و از آن طرف همین فرقه خودشان را ایرانی می دانند پس چطور این فرقه کافِر و واجب القتل نیستند.
بعد از پوچ درآمدن تمامی تحلیل های این فرقه در عراق و شکست و به بن بست رسیدن تحلیل ها و معادلاتشان در عرصه نظامی، به نظر می رسد در سیاست ها و خط مشی خود در معادلات منطقه ای نیز دچار ورشکستگی شده اند. در عرصه سیاسی نیز با حمایت های خود از جنایت های دولت عربستان و گروه های تروریستی دست ساز آل سعود، همچون داعش در منطقه نه تنها درعرصه بین المللی بلکه در نزد افکار عمومی وهموطنان ایرانی چه در داخل و چه در خارج از ایران نیزبیش از بیش مورد تنفر و انزجار قرار گرفته اند.
برای این منظور فرقه باید همچنان منتظر مانده و ببینند که در آینده در کدام شکاف می توانند به حیاتشان ادامه دهند والبته دعا کنند که شکاف قابل مانوری برای ادامه زندگیشان نصیب شود.
از آنجایی که مسئولین این فرقه سال ها تجربه سرگرم کردن و وعده سر خرمن دادن به این اسیران را دارند احتمالأ می توانند خیابان «۱۰۰» جدیدی در آلبانی نیز برای اسیران خود فراهم کنند یا به نشستها و توهم گویی های خود با طرح و برنامه ای دیگر ادامه دهند اما تا کی هم مسئولین و هم اسیران در بند می توانند این وضع را حفظ کرده و ادامه دهند؟ تا کی می توانند به مانند عراق ریل انطباق بروند و خود را فریب دهند ؟
سعید ناصری
انتهای پیام / انجمن یاران ایران
